Atıf Yılmaz Mersin`de Anıldı..

Türk sineması tarihinde; özellikle kadına, kadının toplumdaki yerine, kimliğine dair sorgulamalarıyla; izleyicisine kadını anlatan; 119 filme imza atan, 51 filmin senaryosunu yazan ve 27 filmin yapımcılığını üstlenen Atıf Yılmaz, ölümünün üçüncü yılında, doğduğu topraklarda, Mersin’de anıldı.

Paylas:
  • Facebook'da Paylaş
  • Twitter'da Paylaş

www.medyagunebakis.com

 

 Atıf Yılmaz Mersin`de Anıldı..

Türk sineması tarihinde; özellikle kadına, kadının toplumdaki yerine, kimliğine dair sorgulamalarıyla; izleyicisine kadını anlatan; 119 filme imza atan, 51 filmin senaryosunu yazan ve 27 filmin yapımcılığını üstlenen Atıf Yılmaz, ölümünün üçüncü yılında, doğduğu topraklarda, Mersin’de anıldı.

Forum Mersin Alışveriş ve Yaşam Merkezi’nin Atıf Yılmaz Meydanı’nda 24 Mayıs’ta gerçekleştirilen anma etkinlikleri Deniz Türkali, Prof. Dr. Hacer Ansal ve sinema eleştirmeni Burçak Evren’in konuşmacı olarak katıldığı “Atıf Yılmaz Sineması’nda Kadın” konulu panelle başladı.

Cahit Berkay’ın Atıf Yılmaz’ın film müziklerinden bir seçki sunduğu etkinlik, usta yönetmenin 43 fotoğrafından oluşan “Kamera Arkasındaki Usta/Film Setlerinden Atıf Yılmaz Fotoğrafları” sergisinin açılışıyla sona erdi.

 

Atıf Yılmaz:

1925 yılında Mersin’de doğdu. Bir süre İstanbul Üniversitesi Hukuk Fakültesi'nde ve Devlet Güzel Sanatlar Akademisi'nde okudu. 1947'de "Tavanarası Ressamlar Topluluğu'na" katıldı. Aynı yıllarda "Beş Sanat" dergisinde sinemayla ilgili yazıları yayınladı. Bir ara senaryo ve sinema afişleri yaptı.
1950'de Semih EVİN'in asistanı olarak sinemaya geçti. Bir yıl sonra "Kanlı Feryat" filmiyle yönetmenliğe başladı. 1960 yılında Orhan GÜNŞİRAY ile Yerli Film şirketini kurdu. Çeşitli sinema derneklerinde ve sendikalarında görev aldı. Kendi hesabına yapımevi kurdu sonra kapattı. 1980'de Ömer Kavur ve Yavuz Özkan ile birlikte ADAF'ı kurdu. Bu şirket dağıldıktan sonra, kendi adına bir yapımevi açtı.
Türk sinemasının önemli yönetmenlerinden biri olan Atıf Yılmaz, hemen hemen her türde yapıtlara imzasını atmasına rağmen, belirli bir çizginin üzerinde kalmayı bildi. Özellikle köy yaşamını anlatan ve toplumsal içerikli filmlerde başarı sağladı. Çoğunlukla kendi yönettiği filmlerin senaryolarını kendi yazdığı gibi başka yönetmenlere de senaryolar yazmıştır (Üç Arkadaş, Ateşten Damla gibi).
Piyasa işi filmlerinde bile belirli bir biçimsel olgunluk ile rahat bir anlatımı bulunmaktadır. Atıf Yılmaz, hemen hemen her türde film yaptı ve çeşitli akımlar denedi. Filmleri yurtiçinde ve yurtdışında çeşitli ödüller kazandı. 1951'den başlayarak çeşitli yapım şirketleri kurdu ve Türk sinemasında pek çok ünlü yönetmenin yetişmesine katkıda bulundu. 1985 yılında Cengiz ERGUN, Atıf Yılmaz'la birlikte Odak Film şirketini kurdu. Atıf Yılmaz halen film çekmektedir. Sinema oyuncusu Nurhan Nur ve daha sonra da senarist Ayşe Şasa ile evlenen Atıf Yılmaz, üçüncü evliliğini Deniz Türkali ile yaptı.


Yönetmenliğini yaptığı filmler:
Ne Sihirdir Ne Keramet(1951), Ali ile Veli (Cemile Sultan)(1951), Mezarımı Taştan Oyun(1951), Kanlı Feryad(1951), İki Kafadar Deliler Pansiyonunda(1952), Aşk Isdırabtır(1953), Hıçkırık(1953), Şimal Yıldızı(1954), Kadın Severse((1955), Dağları Bekliyen Kız(1955), İlk Ve Son(1955), Beş Hasta Var(1956), Gelinin Muradı(1957), Bir Şoförün Gizli Defteri(1958), Yaşamak Hakkımdır(1958), Kumpanya(1958),Ala Geyik(1959), Karacaoğlan'ın Kara Sevdası(1959), Bu Vatanın Çocukları((1959), Ölüm Perdesi(1960), Ayşecik Şeytan Çekici(1960), Suçlu(1960), Dolandırıcılar Şahı(1960), Allah Cezanı Versin Osman Bey(1961), Seni Kaybedersem(1961), Tatlı Bela(1961), Kızıl Vazo(1961), Battı Balık(1962), Beş Kardeştiler(1962), Bir Gecelik Gelin(1962), Cengiz Han'ın Hazineleri(1962), İki Gemi Yanyana(1963), Azrailin Habercisi(1963), Yarın Bizimdir(1963), Erkek Ali(1964), Kalbe Vuran Düşman((1964), Keşanlı Ali Destanı(1964), Murat'ın Türküsü(1965), Sayılı Dakikalar(1965), Hep O Şarkı(1965), Taçsız Kral((1965)Ah Güzel İstanbul(1966), Ölüm Tarlası(1966), Pembe Kadın(1966), Sevgilim Bir Artistti(1966), Toprağın Kanı(1966), Harun Reşid'ın Gözdesi(1967), Balatlı Arif(1967), Kozanoğlu(1967), Yasemin'ın Tatlı Aşkı(1968), Cemile(1968), Köroğlu(1968), Kızıl Vazo(1969), Kölen Olayım(1969), Menekşe Gözler(1969), Aşktan da Üstün(1970), Kara Gözlüm(1970), Zeyno(1970), Darıldın Mı Cicim Bana(1970), Battal Gazi Destanı(1971), Ateş Parçası(1971), Güllü(1971), Unutulan Kadın(1971), Yedi Kocalı Hürmüz(1971), Gelinlik Kızlar(1972), Günahsızlar(1972), Cemo(1972), Utanç(1972), Köle(1972), Zulüm(1972), Kambur(1973), Güllü Geliyor Güllü(1973), Mevlana(1973), Salako(1974), Kuma(1974), Zavallılar(1975), İşte Hayat(1975), Çapkın Hırsız(1975), Deli Yusuf(1975), Hasip İle Nasip(1976), Baş Belası(1976), Tuzak(1976), Mağlup Edilemeyenler(1976), Acı Hatıralar(1977), Güllüşah İle İbo(1977), Baskın(1977), Yangın(1977), Selvi Boylum, Al Yazmalım(1977), Kibar Feyzo(1978), Köşeyi Dönen Adam(1978), N'Olacak Şimdi(1979), Minik Serçe(1979), Adak(1980), Talihli Amele(1980), Deli Kan(1981), Dolap Beygiri(1982), Mine(1982), Seni Seviyorum(1983), Şekerpare(1983), Bir Yudum Sevgi(1984), Dağınık Yatak(1984), Dul Bir Kadın(1985), Adı Vasfiye(1985), Aaahhh Belinda(1986), Asiye Nasıl Kurtulur(1986), Değirmen(1986), Kadının Adı Yok(1987), Hayallerim, Aşkım Ve Sen(1987), Arkadaşım Şeytan(1988), Ölü Bir Deniz(1989), Berdel(1990), Bekle Dedim Gölgeye(1990), Düş Gezginleri(1992), Gece, Melek Ve Bizim Çocuklar(1993), Tatlı Betüş (TV)(1993), Yer Çekimli Aşklar(1995), Nihavend Mucize(1997), Eylül Fırtınası(1999), Seyahatname (TV)(2000)



Senaryosunu yazdığı filmler:

Kanlı Feryad(1951), İki Kafadar Deliler Pansiyonunda(1952), Aşk Isdırabtır(1953), Hıçkırık(1953), Dağları Bekliyen Kız(1955), İlk Ve Son(1955), Kadın Severse(1955), Beş Hasta Var(1956), Gelinin Muradı(1957), Üç Arkadaş(1958), Bir Şoförün Gizli Defteri(1958), Çoban Kızı(1958), Kumpanya(1958), Yaşamak Hakkımdır(1958), Bu Vatanın Çocukları(1959), Ala Geyik(1959), Karacaoğlan'ın Kara Sevdası(1959), Şoför Nebahat(1960), Ateşten Damla(1960), Suçlu(1960), Yaban Gülü(1961), İki Gemi Yanyana(1963), Öp Annemin Elini(1964), Keşanlı Ali Destanı(1964), Murat'ın Türküsü(1965), Yasemin'ın Tatlı Aşkı(1968), Kızıl Vazo(1969), Battal Gazi Destanı(1971), Ateş Parçası(1971), Kuma(1974), Deli Yusuf(1975), Zavallılar(1975), Zübük(1980), Deli Kan(1981), Mine(1982), Bir Yudum Sevgi(1984), Dul Bir Kadın(1985), Kadının Adı Yok(1987), Ölü Bir Deniz(1989), Berdel(1990), Düş Gezginleri(1992), Tatlı Betüş (TV) (1993)


Yapımcılığını yaptığı filmler:

Dolandırıcılar Şahı(1960), Allah Cezanı Versin Osman Bey(1961), Seni Kaybedersem(1961), Cengiz Han'ın Hazineleri(1962), Azrailin Habercisi(1963), Yarın Bizimdir(1963), Toprağın Kanı(1966), Minik Serçe(1979), Adak(1980), Talihli Amele(1980), Deli Kan(1981), Göl(1982), Mine(1982), Seni Seviyorum(1983), Bir Yudum Sevgi(1984), Asiye Nasıl Kurtulur(1986), Ölü Bir Deniz(1989), İçimizden Biri: Yunus Emre(TV) (1989), Düş Gezginleri(1992), Nihavend Mucize(1997)

Ödülleri
1959 - Gazeteciler Cemiyeti Türk Film Festivali, En Başarılı Rejisör (Bu Vatanın Çocukları)
1972 - 9. Antalya Film Şenliği, En İyi Yönetmen, (Zulüm)
1976 - 13. Antalya Film Şenliği, En İyi Yönetmen, (Deli Yusuf)
1978 - 15. Antalya Film Şenliği, En İyi Yönetmen, (Selvi Boylum, Al Yazmalım)1984 - 21. Antalya Film Şenliği, En İyi Yönetmen, (Bir Yudum Sevgi)
1986 - 23. Antalya Film Şenliği, En İyi Yönetmen (Aaahhh Belinda)
1998 - 33. Antalya Film Şenliği, Yaşam Boyu Onur Ödülü, (1996, Selvi Boylum, Al Yazmalım)
2001 - Sinema Yazarları Derneği'' SİYAD Onur Ödülü.


Yayınlanmış Kitapları
Bir Sinemacının Anıları, Doğan Kitapçılık; Ocak 2002
Söylemek Güzeldir, Afa Yayınları; Mayıs 1995

 

 Atıf Yılmaz Mersin`de Anıldı..

Türk sinemasının usta yönetmeni Atıf Yılmaz, ölümünün üçüncü yıldönümünde, 24 Mayıs Pazar günü Forum Mersin’de düzenlenen etkinliklerle anıldı
2009-05-26 - 11.20

Türk sinemasının usta yönetmeni Atıf Yılmaz, ölümünün üçüncü yıldönümünde, 24 Mayıs Pazar günü Forum Mersin’de düzenlenen etkinliklerle anıldı

 

Türk sineması tarihinde; özellikle kadına, kadının toplumdaki yerine, kimliğine dair sorgulamalarıyla; izleyicisine kadını anlatan; 119 filme imza atan, 51 filmin senaryosunu yazan ve 27 filmin yapımcılığını üstlenen Atıf Yılmaz, ölümünün üçüncü yılında, doğduğu topraklarda, Mersin’de anıldı.

 

Forum Mersin Alışveriş ve Yaşam Merkezi’nin Atıf Yılmaz Meydanı’nda 24 Mayıs’ta gerçekleştirilen anma etkinlikleri Deniz Türkali, Prof. Dr. Hacer Ansal ve sinema eleştirmeni Burçak Evren’in konuşmacı olarak katıldığı “Atıf Yılmaz Sineması’nda Kadın” konulu panelle başladı.

 

Cahit Berkay’ın Atıf Yılmaz’ın film müziklerinden bir seçki sunduğu etkinlik, usta yönetmenin 43 fotoğrafından oluşan “Kamera Arkasındaki Usta/Film Setlerinden Atıf Yılmaz Fotoğrafları” sergisinin açılışıyla sona erdi.

  

 

Atıf Yılmaz anıldı

1925 yılında Mersin'de doğan, ömrünün büyük bölümünü sinemaya veren ve 119 filme imza atan Atıf Yılmaz, Forum Mersin Alışveriş ve Yaşam Merkezi'nde düzenlenen törenle anıldı. Törene Atıf Yılmaz'ın eşi Deniz Türkali, sinema sanatçıları Müjde Ar ve Aytaç Arman ile sinema eleştirmeni Alin Taşçıyan ve eski Kültür Bakanı Ercan Karakaş katıldı.

Atıf Yılmaz Meydanı'nda yapılan ve Mersinlilerin yoğun ilgi gösterdiği anma töreninin sunumunu sanatçı Müjde Ar yaptı. Mersin Büyükşehir Belediyesi'nin de katkı sunduğu törende konuşan Büyükşehir Belediye Başkan Vekili Kemal Sığırcıkoğlu, önümüzdeki yıllarda Mersin'de Atıf Yılmaz adına bir film festivali düzenlemek istediklerini söyledi. Sığırcıkoğlu'nun konuşmasının ardından Nebil Özgentürk'ün 'Atıf Yılmaz Belgeseli'nin bir bölümüne yer verildi. Anma etkinliğinin sunumlarını yapan Müjde Ar, Atıf Yılmaz'ı "Usta sinemacı, hepimizin hayatının uzunca bir dönemine damgasını vurmuş büyük yönetmen" sözleriyle nitelendirdi.

Müjde Ar:
Sinemanın gerçek anlamıyla bir yürek işi olduğunu, ömrünün büyük bölümünü bu sanata adamayanların yolun yarısında çekip gitmek zorunda kaldıklarını vurgulayan Müjde Ar, Atıf Yılmaz'ın 80 yıllık yaşamının 55 yılını sadece sinema için yaşadığını ve birbirinden güzel filmler bıraktığını belirtti. Ar, "Bu büyük ustayı saygıyla anıyor, şükranla hatırlıyorum" dedi. Müjde Ar, etkinlikte Deniz Türkali'yi "Atıf Yılmaz, kadına özgürlüğün kapısını aralayan, kadın dünyasını sorgulayan, kadının bütün sıkıntılarını, baskısını ifade eden, aşktan korkan kadınımıza 'aşktan korkma' diyen filmleri yaparken, ben eşi Deniz Türkali'nin çok büyük etkisi olduğuna inanıyorum. Çünkü sinema öyle bir şeydir ki, tek başınıza bir dünya kuramazsınız,
ancak fikirler oluşur. Ama o fikirleri olgunlaştırmak için çok yakınlarınızla paylaşmaya, etkilenmeye ihtiyacınız vardır" sözleriyle takdim etti.



Eşi Deniz Türkali:
Konuşması boyunca gözyaşlarını tutamayan Deniz Türkali, sözlerine "O benim aşık olduğum insandı ve hala aşık olmaya devam ettiğim biri. Tanıdığım en genç erkeklerden biriydi. Çünkü yeni olan, farklı olan, kendine benzemeyen her şeyi büyük bir heyecanla, büyük bir merakla, hakikaten ilgilenerek bakardı, kabul ederdi, kucaklardı" diyerek başladı. Mutlaka kadın filmlerinde kendisinin ve sinemadaki tüm kadınların etkisi olduğunu ifade eden Türkali, "Ama o kadınları hakikaten çok sevdi, ben de bundan çok mutlu oldum. Kadınları merak etmek demek, kadınları sevmek demek, kadınları anlamaya çalışmak demek dünyayı anlamaya çalışmaktır. O da aynı şeyi söylüyordu zaten. Mersin'e teşekkür ederim, bana Atıf Yılmaz'ı verdiği için" diye konuştu. Gözyaşlarına boğulan Türkali, daha fazla konuşamayacağını söyleyerek kürsüden indi. Bu sırada, kendisine sarılan Müjde Ar ile Alin Taşçıyan da gözyaşlarına hakim olamadı.

Eleştirmen Alin Taşçıyan:
Sinema eleştirmeni Alin Taşçıyan da, Atıf Yılmaz'ın sevdiğimiz filmlerin sevdiğimiz yönetmeni olduğunu, onun filmlerinin bir buluşma noktası, sevgiyle, coşkuyla yaklaşılan filmler olduğunu kaydetti. Atıf Yılmaz sinemasının duygu odaklı bir sinema olduğunu ve insanların hissetmesi için film çektiğini dile getiren Taşçıyan, "Bu büyük ustanın Fellini'nin yanında adı anılmıyorsa bu tamamen bizim hatamızdır" diye konuştu.



Aytaç Arman:
Sinema sanatçısı Aytaç Arman ise, Atıf Yılmaz filmlerinde, sinemaya atılmasından ancak 15 yıl sonra oynayabildiğini, Yılmaz'ın setinde her zaman çok farklı bir hava olduğunu belirtti. Arman, "Atıf Yılmaz ancak Mersin'de yetişebilirdi. Atıf Yılmaz gerçekten Mersin'di" şeklinde konuştu.

Kapanış konuşması Müjde Ar'dan
Anma etkinliklerinin kapanış konuşmasını yapan Müjde Ar, Atıf Yılmaz'ı tanıdığı için çok şanslı olduğunu dile getirerek, "Hayatınızın 30 yılına birisi gelecek, karşınıza çıkacak, size öyle zenginlikler sunacak ki, sizi de hiçbir zaman onunla boy ölçüşemem biliyorum ama sinemada belki de unutulmayanlar arasına katacak. Onun için çok şey borçlu olduğum Atıf Yılmaz'a binlerce teşekkür ediyorum" dedi.

Konuşmaların ardından etkinliğe katılan sanatçılara Kemal Sığırcıkloğlu tarafından plaket ve çiçek verilirken, tören Atıf Yılmaz'ın yıllar önce çektiği ve Lale Mansur'un rol aldığı "Mersin" belgeselinin gösterimi ile sürdü. Anma töreni, Atıf Yılmaz filmlerinin afişlerinden oluşan serginin açılışıyla sona erdi.

 

ROPÖRTAJ

Seni çektiğim filmlerden çok seviyorum derdi

Yaşam ve ölüm. Hiç vazgeçmeden sevmek ve terk etmek zorunluluğu: Çok ağır. Üstelik sevgisini sonsuz sunmayı 'yaşamak' olarak kabul eden bir kadın için, kaybetmek çok ağır olmalı... Belki de bu yüzden hiç konuşmadı, konuşamadı. 14 yaşında tanıdığı, uzun yıllar 'ağabey' dediği, yıllar sonra karşılaşıp âşık olduğu ve 32 yıl birlikte yaşadığı Atıf Yılmaz'ı kaybettiği günden bu yana, hep sustu. 5 Mayıs'ta gidişinin ikinci yılı olacak. Deniz Türkali için Yılmaz, belki fiziksel olarak yok ama aslında hep yanında. "Hani kolun kesildiği zaman onun ağrısını hissedermişsin. Aslında yok ama ağrıyı hissediyorsun, böyle bir şey," diyor. Deniz Türkali evliliğinde hiçbir zaman alyans takmamış ama Atıf Yılmaz gittiği gün, onun parmağından alyansını çıkarıp kendi parmağına geçirmiş. Birkaç kez çıkarmak istemiş, çıkaramamış. "İnançları vardır insanların. Meleklere inanırlar, şeytana inanırlar... Ben de buna inanıyorum. Benim için Yılmaz var! Galiba Yılmaz'ın gitmiş olduğuna ikna olmadım. Çünkü öyle hissettiğim anda 'yaşama imkânı yok' diye düşünüyorum. 30 yıl sonra sevdiğin erkek, ya da kadın elini tuttuğunda için titriyorsa, aşk devam ediyordur. Yılmaz'da bu hiç bitmedi ki... Hâlâ da bitmedi..." diyor.
Asansördeydik. O sırada aklımdan sadece şu cümle geçiyordu: "Tanrım, Atıf Yılmaz ile öpüşüyorum." Pardon, "Tanrım, Yılmaz Ağabey ile öpüşüyorum."
Aşk, aklı başında insanın deli halidir. Aşk denilen şeyin her zaman harlı olabilmesi için de senin bunu üflemen lazım.
Yılmaz çocukluğumdan beri çapkın bir erkekti. Benimle evlendi diye başka biri mi olacaktı? Hayır.
Nikâha gideceğimiz gece, sabaha kadar ağladım. "Artık kocam olacaksın, sevgilim olmayacaksın, en yakın arkadaşım olmayacaksın," diye. O da söz verdi: "Söz veriyorum, kocan olmayacağım."
Yılmaz yalan söylemeyi hiç beceremezdi. O kadar beceriksizce yalan söylerdi ki her seferinde yakalanırdı.

- Kaç sene birlikte yaşadınız?
- D.T: 32 yıl.

- Onunla tanıştığınızda çok gençtiniz değil mi?
- 14 yaşımdaydım. Babamın arkadaşıydı. 'Yılmaz Ağabey,' diyordum. Hatta evlendikten bir yıl sonra bile devam etti bu ağabey sözü. Yıllar sonra, 1974'te flört etmeye başladık. Onu tanıdığımda Nur (Nurhan Nur) ile evliydi. Sonra ben İngiltere'ye, oradan da İtalya'ya gittim. Türkiye'ye döndükten sonra karşılaştık tekrar. Ben o zamanlar anne-babamla kalıyordum. Babam çağırdı, "Yılmaz Ağabeyin gelecek, sen de gel," diye. Orada karşılaştık, sohbet ettik... Yaşam hazlarımız, hayatı algılayışımız belki birbirimizi çekti. Benim için çok çok büyüktü yaşı. Özel bir kişiliği vardı. Aslında biliyor musunuz, dünyada en çok sevdiğim kişi büyükbabamdı. Hani 'anne anne' diye ağlar ya çocuklar, ben 'büyükbaba' diye ağlarmışım. Yılmaz'la beraber olmaya başladıktan sonra, rüyamda hep ikisi birbirlerinin yerine geçerdi.

Yılmaz'ın elini tuttuğum zaman büyükbabamın elini tutuyorum hissini veriyordu. Bu herhalde çok sevdiğiniz zaman oluyor. Tıpkı bir melek gibi. Gittikten sonra daha çok fark ettim ki beni koruyormuş hayata karşı. Tek taraflı değil, herhalde benim de onu koruduğum şeyler vardı. Konuşması, açık olması, dinlemesini bilmesi beni etkilemişti. Hayatına giren kadınların yüzde 90'ı da bunu söyler. Yani arkadaşları, sevgilileri veya dostları. Dinlemesini çok iyi bilen bir insandı. Bu önemli; çünkü erkekler genelde dinlemeyi çok sevmez. Dinledikçe kendisi de değişti.
- Nasıl değişti?
- Aslında hep yaşam doluydu. Son anına kadar. Ama şu değişti, insan hayatına bakışı, dünyaya bakışı, kadın-erkek ilişkilerine bakışı son dönemde inanılmaz törpülendi. Törpülenmeyen yönlerinde de "Haklısın ama bu kadar," derdi. Gördüğüm en genç erkek oydu benim için.



- Siz Atıf Yılmaz'da neleri değiştirdiğinizi düşünüyorsunuz?
- Önceleri çok fazla konuşmazdı. Bütün bir gün surat asmaya başlardı. "Ne var?", "Bir şey yok." 'Bir şey var' anlamam lazım. Ben konuşan bir insanım. En başlarda zordu çok. Sonra bunu konuştum ben Yılmaz'la. "Böyle devam edemem," diye. Konuşmazsan, böyle "Bir şey yok," deyip 10 gün surat asabilirdi. Sonra konuşmaya başladık. Her türlü konuda. Yılmaz da aslında içine kapanık bir insandı. Gerçek sorun olduğu zaman onunla yüzleşmekten biraz korkardı. Diyelim ki bana, bir şeye kızdı. O zaman konuşmamayı tercih ederdi.
- Neydi o gerçek sorunlar?
- Sanıyorum ki yapısaldı. Aslında o kapalı kişiliğin altında ince, gelişmiş bir mizah duygusu vardı. Yılmaz çok güldürürdü. Bana çok etkisi olmuştur o halinin. Hep onu derdim Yılmaz'a: "Aslında sen böylesin, bu halini filmlerine yansıtsan, Woody Allen gibi filmler yaparsın."
- Aranızda aslında bir kuşak farkı var.
- Benden 18 yaş büyüktü. Ama dediğim gibi Yılmaz, o kuşak farkını çok çabuk aştı. Yılmaz, vefatından üç ay öncesine kadar sabaha kadar dans ediyordu. Yani dinamik bir insandı, fiziksel olarak da, zihinsel olarak da. Nitekim yer yer kadın filmleri yapmasında bunların büyük etken olduğunu düşünüyorum. Ben de bunlardan çok etkilendim.
Yılmaz Ağabey'den Yılmaz Koca'ya...
- Bu iş nasıl Yılmaz Ağabey'den Yılmaz Koca'ya dönüştü
- Yılmaz Ağabeyim bir gün Milliyet Yayınları'na geldi. Ayşe'den (Şasa) ayrılmak üzereydi. O sırada ben Milliyet Yayınları'ndaydım. Sophia Loren'le Carlo Ponti Türkiye'ye geldi ve beni apar topar havalimanına gönderdiler. Ertesi gün benim onlarla birlikte fotoğrafım çıktı. Ben de o zaman gazetecilik falan bilmiyorum. Söylediklerimi yazdı bir arkadaş, altına da benim imzamı attılar. İşte o zaman orada fotoğrafımı görmüş. Beğendiği bir kadınmışım ama denk düşmemişiz. Zaten nasıl denk düşeceğiz. O her zaman evliydi, ben bambaşka yerlerdeydim. Ve hiç düşünmedim zaten böyle bir şeyi. Sonra eve gelmeye başladı. "Ayşe'den ayrıldım, bana bir arkadaşını bulsana," dedi. Ben de demişim ki o sırada, "Aman Yılmaz Ağabey bulamam, ben kendime birini arıyorum." Babam da hatta "Evladım, ne biçim konuştun," diye uyarmıştı beni. Aklımın ucundan bile geçmiyor. Konuşuyoruz. Sonra bir akşam üstü beraber içmeye gittik. Ama bu gizli saklı bir şey değil. Onunla konuşmaktan çok hoşlanıyorum. Sonra yine bir gün, Park Otel vardı, Gümüşsuyu'nda ki, orada buluştuk. Bana bir karton Dunhill aldı. Arada söylerdi, "Bir Dunhill'e gittin," diye. Sonra arabaya bindik. "Ben," dedi "senin sevgilim olmanı istiyorum." Ben de, "Yılmaz Ağabey, böyle bir şey teklifle ya da istiyorum demekle olmaz," dedim ama kafamda bir şey oldu. Kendimde değilim. O sırada bir sürü sevgilim var zaten, idare edemiyorum. Ama Yılmaz olunca, öyle bir sürü sevgili gibi olmayacağı belli. Gerçekten şaşırdım. Onu aramadım. İki gün sonra beni aradı. Yemeğe çıktık. Ne olduysa orada oldu. Bana dünyanın, sonradan dalga geçtiğim en edebi cümlesini kurdu. "Güneş gözlerinde batıyor," dedi. Köprü altında. Hayatımda ilk defa rakı içtim. Dolmabahçe'ye kadar taksi şoförü götürdü. Hiçbir şey konuşmadık. Sonra "Gayrettepe," dedi. Asansöre bindik. Beni öpmeye başladı. O sırada aklımdan sadece şu cümle geçiyordu "Tanrım Atıf Yılmaz ile öpüşüyorum." Pardon, "Tanrım, Yılmaz Ağabey ile öpüşüyorum."
- Ne zaman evlendiniz?
- 12 sene sonra. Tutkuyla başladı. Çok âşık oldum, çok. 30 sene içerisinde iki kere daha âşık oldum, ama hiçbir zaman Yılmaz'dan birisi için ayrılmayı düşünmedim. Yalan söylemeyi hiç beceremezdi. O kadar beceriksizce yalan söylerdi ki her seferinde yakalanırdı. Ben de bu mantığı anlamazdım. Doğruyu söylediği zaman bir tepki göstermezdim ki. Öfkem şuydu: Benim beraberliğim yalan üzerine kurulmuyor. Birbirimize aşağı yukarı her şeyi söylüyoruz. Nihayet insanın kendine ait özelleri elbette ki vardır. Ama biz çok seviyoruz birbirimizi. Dolayısıyla bu, birbirimiz üzerine ipotek koymamıza gerek bırakmıyor. Yani o 12 yıl ile evlendikten sonraki süre arasında benim için fark yok. Tam aksine Zeynep'in de varlığı beni özgürleştirdi. Hiçbir zaman o ilişkiler benim üzerimde baskı olmadı. Çünkü özgürlük ve kadın olma halini çok düşündüm. Mesela biliyorum ki annelik; kayıtsız şartsız sevgidir ama bu çocuğunun üzerinde baskı kurmanı, ya da hayatını durdurmanı engellemez. Zeynep de belki o yönden kızıyor bana. Çok genç yaşta onu özgür bıraktım.
- Kaç yaşındaydı Zeynep evlendiğinizde?
- 14. Ama ben Yılmaz'ı Zeynep'in babası yerine koymayı istemedim. Biz üç tane bağımsız insanız, bir arada yaşıyoruz, birbirimizi seviyoruz, kavga ediyoruz, ama herkesin bir hayatı var. Köprü, sevgimiz.

- Babanız ne dedi peki bu ilişkiye?
- Ooo... Babam sekiz yıl küs kaldı, ama sonra düzeldi. Hatta geçenlerde bana dedi ki: "Hayatında yaptığın en doğru iş Atıf Yılmaz ile evlenmek." Hele Yılmaz gittikten sonra çok şey değişti. Geçenlerde Zeynep'e "Gene kavga ediyorum Yılmaz ile ama cevap vermiyor," dedim. Zeynep dedi ki: "Anne sen üzülme, o varken de cevap vermiyordu. Sen kendi kendine bağırıyordun."
- Size nasıl hitap ederdi?
- Fıstık... Yılmaz, aslen bir stardı. Yani yönetmen olarak da. Bana hep sorarlardı: "Neden star olmadın?" Yılmaz'la konuştuklarımdan da çok etkilendiğim için star olmak istemedim.
- O da mı istemedi?
- Hayır, öyle bir konuşma geçmedi aramızda. İkimiz de işimizi yapmayı seviyorduk. Yılmaz'dan önce ilk kocamla şarkı söylüyordum. 28-29 yaşımdayım. O dönemde Maksim'de sahneye çıkacağım ve halının üstüne oturmuş, dergileri açmış kendime tuvalet seçerken "Ne yapıyorum?" diye düşündüm bir anda. Sonra "Yapamayacağım," dedim. Bu ben değilim. Demek ki Yılmaz'dan önce de böyle bir şeyim varmış.
- Oyunculukta neden star olmak istemediniz?
- Herkesin beni beğenmesini istemiyorum. Bakın starlara her kesimden hayranları vardır. O hayranları kazanmak çok ciddi tavizleri gerektiriyor. Herkese kendimi beğendirme gibi bir derdim yok. Yılmaz'a bir gün şey demiştim: "A yeter artık, seni bırakacağım, zengin biriyle evleneceğim." O da, "Zor evlenirsin, zengin biri, seni çekemez. Çünkü zengin biri oraya gidelim diyecek, sen istemeyeceksin, bunu yapalım diyecek, karşı çıkacaksın. Sen en iyisi benimle kal," demişti.
- Koruyucu kanatları hiçbir zaman hapsedici olmadı mı?
- Hayır, sadece koruyucu oldu. Yapmak istediğim her şeyi yaptım. Belki paylaşarak belki paylaşmayarak. Ben kendi hayatımı istediğim gibi yaşadığımı düşünüyorum.
 - Size mutlaka okur muydu senaryolarını, fikrinizi sorar mıydı?
- Mesela bir filminin çekimine iki gün kala senaryoyu okurum, daha ikinci sayfasında "Ben böyle rezalet görmedim," derim, "Teşekkür ederim, bana çok yardımcı oldun," der. Bence Yılmaz final özürlüydü. Bunu ona da söylerdim.
- Böyle konuştuğunuzda kızıyor muydu?
- Pek kızmıyordu. Bir keresinde birbirimize küstük, Yalova'ya gittik, Termal'e... Yılmaz, ben, Yıldırım (Türker). Bir kabustu, Yılmaz, hemen malzemelerini çıkardı, düzenini kurdu, çalışmaya başladı. Fakat Yıldırım'la biz aklımızı kaçıracağız. Yılmaz belli etmiyor. "Bugün günlerden ne?" diye sordu yemek yerken. Mesela pazara gelmişsek, pazartesi dedik. "Ne, hâlâ pazartesi mi?" diye sordu. O da bunalmıştı, hemen ertesi gün eve döndük. Dönüş yolunda feci bir kavgaya tutuştuk. Aynı evde küs dolaştık. Bir akşam, Beyoğlu'nda karşılaştık. "İyi akşamlar," dedi. Çok tatlıydı.
- Ama aynı evde yaşıyordunuz?
- Evet, aynı evdeydik. Yılmaz'la son 20 yıldır ayrı odalarda kalıyorduk. Benim fikrimdi. İnsanın kendine ait bir şeyleri olması, isteyerek aynı yatağa girmek, cinsel ilişkiyi çok daha diri tutuyor. Biz çok ayrı hayatlar yaşadık aynı evin içerisinde ama çok bağlı yaşadık. Çok güzeldi.
-Hiç kıskanmadı mı sizi? Çok güzel bir kadınsınız.
- Kıskançlık bir duygu, bu sana ait. Acı çekersin ama o kıskançlık benim üzerimde baskı kurmasını gerektirmez. Ben yapısal olarak kıskanç değilim. Yılmaz, çok çapkın bir erkekti. Ayrıca ben çok çapkın bir kadındım. Sabah kalktığımızda koridorda karşılaşırdık, bakardı, "Ya sabah sabah kime kırıtıyorsun?" derdi. Çünkü hayatla flört eden, hayatla cilveleşen bir insanım. Tırnak içerisinde söylemek istiyorum 'çapkın', o müthiş bir duygu; insanı son nefesine kadar canlı tutan. Yani yaşama sevincini kaybetmediğiniz anlamına geliyor. Yılmaz'ın kıskançlığı da oldu belki ama çok eğlenceliydi. Yani ben Yılmaz'ın beni bezdirecek kıskançlığını yaşamadım. Bir gün, "Ben çok âşık oldum," dedim, "Üzülme fıstık geçer," dedi.
- Atıf Yılmaz'la birlikteyken mi?
- Evet. İki defa ciddi âşık oldum. O iki defasında da, Yılmaz'dan ayrılıp başka biriyle yaşamayı hiç düşünmedim. Yılmaz'a da âşıktım. Zaten uzun bir süre Yılmaz'dan başkası ile yaşayamazdım. Bazen Yılmaz'a; "Sen olmasaydın kaç tane koca değiştirirdim acaba?" derdim. Yılmaz da hayatına giren bütün kadınları çok severdi.
O gittiğinde alyansını ben taktım..
- Şimdi terapiye gidiyorsunuz...
- Çünkü zor. Bir sürü şey vardı. Bir sürü zorluk çektim. Koruyucu kanatları artık yok. Büyükbaba da yok. Yılmaz "Baba kompleksini anladım, evlendim, büyükbaba kompleksi ağrıma gidiyor," derdi. Çok komik kavga ederdik. Yılmaz televizyon seyrediyor, ben yırtınıyorum. Dedim ki: "Sen ne biçim insansın, karşında sevdiğin bir insan acı çekiyor. Ağlıyor, bağırıyor, öyle televizyona bakıyorsun," döndü, "Çok üzülüyorum," dedi, yine televizyon izlemeye başladı. Dedim ki: "Yılmaz, demin de televizyona bakıyordun, şimdi de bakıyorsun, ne değişti?" Yılmaz, "Demin üzülmeden bakıyordum, şimdi üzülerek bakıyorum," dedi. Yani o anda her şey bitiyor ve kahkaha ile boynuna atlıyorum.
- Atıf Yılmaz artık hayatınızda yok...
- Hayır. Yılmaz var, yani Yılmaz yine yanımda. Bu büyük bir çelişki, mesela ben başlarda her gün gidiyordum Zincirlikuyu'ya, ama artık gidemiyorum. Çünkü her gittiğimde kriz halinde ağlayarak geri dönüyordum. Yani o çok gerçek. Oysa burada olduğum zaman o zaten burada. Ama zaman zaman çok korunmasız hissedebiliyorsun kendini. Hiçbir zaman kendimi güçlü hissetmezdim. Ama üstesinden gelebiliyormuşum hayatın. Yaşıyorum işte, gülüyorum.
- O gittikten sonra ne oldu?
- Artık daha çok kendi kendini korumayı öğreniyorsun, bırakmıyorsun kendini. Hayatımda ilk defa yalnız yaşıyorum. Bütün hayatım boyunca, baba evi, koca evi, baba evi, koca evi...
- Yalnızlıkla baş etmek zor mu?
- Yalnız değilim o anlamda. Yani pratik anlamda benim bir evim var. O evde sorumluluklarım var. Çok masal okuyan, masal dinleyen bir çocuktum. Galiba onların etkisi var, şimdi kendimi sağlam tutabilmemde. Yani kendi kendime kurduğum düşler ya da varoluş hali. Ama Atıf Yılmaz hep var, anlatılır bir şey değil bu. Tuluhan sana daha komik bir şey söyleyeyim. Ben hayatımda alyans takmadım. Yani kendiminkini kaybetmiştim zaten. Ama Yılmaz öldükten sonra onun parmağından çıkardım ve kendi parmağıma taktım. Bilmiyorum aslında niye taktığımı. Ama birkaç kere çıkarmaya niyetlendim, çıkaramadım.
- Hiçbir duygusal ilişki yaşayamadınız mı o gittikten sonra?
- Hayır... Ama Yılmaz olsaydı ooo, kaç tane flört yaşardım...
- Siz ölseydiniz, onun hayatı nasıl olurdu?
- Yine böyle olurdu. Mutlaka sevgilileri olurdu ama beni varsayarak olurdu. Yılmaz her şeydi benim için. Film çekmeyi çok severdi. Bir keresinde "Seni filmlerden çok seviyorum," dedi. Belki doğru değildi, çünkü çok yalan söylerdi... Yılmaz gittikten sonra fark ettim ki, bunu açıklaması çok zor. "Neye karşı koruyordu," dersen, her şeye karşı. Dünyaya karşı koruyormuş meğer. Birlikte kazandığımız parayı birlikte harcardık. Hiçbir zaman para aramızda sorun olmadı. Son dönemde çok zor günler geçirdik. Kriz oldu, feci günler yaşadık. Yani o krizde evler satıldı ama, ne o, ne ben neşemizden en küçük bir şey kaybetmedik.
- Sizin için nedir aşk?
- Aklı başında insanın deli hali. Aşk denilen şeyin her zaman harlı olabilmesi için de senin bunu üflemen lazım. Ama sen 'Aşk bitti, sevgiye dönüştü,' falan dersen, sıkıcı sevgi haline dönüşür.
- Rüyalarınıza giriyor mu ?
- Evet giriyor. Hâlâ büyükbabam ve Yılmaz, bazen büyükbabam ağır basıyor, bazen Yılmaz. Dayanamayacak gibi oluyorsun. Çok şanslıyım, çünkü dostlarım benim hazinem. Allah'ım bana büyük bir bağışta bulunmuş. Yılmaz bir gün dedi ki: "Fıstık, sende o kadar çok sevme kabiliyeti var ki, bunu kimseden bekleme. Benden de bekleme. Ben seni kapasitemin sınırına kadar seviyorum, ama sen kendi kapasiteni örnek alırsan çok mutsuz olursun. Kimsede böyle bir sevme yeteneği yok."
kaynak: Sabah,Tuluhan Tekelioğlu

 

 

Atıf Yılmaz Mersin'de anılıyor

5 Mayıs 2006'da aramızdan ayrılan usta yönetmen Atıf Yılmaz, ölümünün ikinci yılında, doğum yeri Mersin'de bir dizi etkinlikler anılıyor.

Türk sineması tarihinde 119 filme imza atan, 51 filmin senaryosunu yazan ve 27 filmin yapımcılığını üstlenen, büyük sinemacı Atıf Yılmaz, ölümünün ikinci yılında, doğduğu topraklarda, Mersin'de anılıyor.
Forum Mersin Alışveriş ve Yaşam Merkezi'nin, Mersin Büyükşehir Belediyesi'nin de katkısıyla Atıf Yılmaz Meydanı'nda gerçekleştireceği anma etkinliklerine Deniz Türkali, Müjde Ar, Aytaç Arman ve Alin Taşçıyan konuşmacı olarak katılacak.

Eski Kültür Bakanları Ercan Karakaş ile Fikri Sağlar da anma toplantısında hazır bulunacak.

Özellikle kadına, kadının toplumdaki yerine, kimliğine dair sorgulamalarıyla; izleyicisine kadını anlatan Türk sinemasının usta yönetmeni Atıf Yılmaz'ın yıllar önce çektiği yarı belgesel niteliğindeki "Mersin" filmi ilk kez doğduğu kentte izleyicilerle paylaşılacak, Atıf Yılmaz filmlerinin afişleri 4 Mayıs 2008 tarihinden başlayarak, Forum Mersin'de sergilenecek. Atıf Yılmaz'ın filmleri, hafta boyunca Forum Mersin Cinebonus sinemalarında gösterilecek.

Etkinlik Bilgileri:
Tarih: 04.05.2008 Pazar günü
Yer: Forum Mersin Atıf Yılmaz Meydanı

Program:
18:00 Hoşgeldiniz (Levent Eyüboğlu- Multi Turkmall CEO'su)
18:10 Sn. Macit Özcan (Mersin Büyükşehir Belediye Başkanı)
18:20 Atıf Yılmaz'ı anlatıyorlar (Deniz Türkali, Müjde Ar, Aytaç Arman, Alin Taşçıyan)
20:00 Mersin Belgeseli'nin gösterimi
21:00 Serginin açılışı

kaynak: sinema.com

  

 

 

 

 

 

 

Diğer Haberler

  • BİR ÖLÜM & BİR ÖYKÜ & HALNAME
  • 24 KASIM ÖĞRETMENLER GÜNÜ DENİLİNCE.!
  • 10 KASIM ATATÜRK'Ü ANMA GÜNÜ VE HAFTASI
  • *AYNI FAY ÜZERİNDE BU BÜYÜKLÜKTE DEPREM OLMADI*
  • THE WORLD RALLİES İN THE FACE OF DİSASTER
  • ABD SAVAŞ GEMİSİ USS NİTZE İSTANBUL BOĞAZI'NDA
  • İSTANBUL’UN BÜTÇESİ EMİN ELLERDE
  • YENİLENEN YEREBATAN SARNICI TÖRENLE AÇILDI
  • KIBRISTA NELER OLUYOR.?
  • Kahvaltıya Atılan İmza:*BALIKESİR*
  • TrabzonSporKlübü

    Nasa

    Kentim_İstanbul

    Doga_İcin_Sanat

    ABD_USA

    Department_State

    TelerehberCom

    Google_Blog

    Kemencemin_Sesi

    Kafkas_Music

    Horon_Hause

    Vakıf_Ay

    Dogal Hayatı_Koruma

    Seffaflık_Dernegi

    Telerehber

    Sosyal_Medya

    E-Devlet

    Türkiye Cumhuriyeti

    BACK TO TOP