BOMBALAR ALTINDA SPOR YAŞAMAK.!

Bombaların Arasında Bile Bir Şenlik Yaratabiliyorduk. Bombalanma Durup Sirenler Sustuğunda Antrenman Vaktiydi.

Paylas:
  • Facebook'da Paylaş
  • Twitter'da Paylaş

BOMBALAR ALTINDA SPOR YAŞAMAK.!

Adı Üzerinde Çocuktuk İşte. Bombaların Arasında Bile Bir Şenlik Yaratabiliyorduk. Bombalanma Durup Sirenler Sustuğunda Antrenman Vaktiydi.

“Benim karakterimi oluşturan, çocukluğumdan kalan anılardır. Çok yıpratıcı zamanlar yaşandı. Çaresiz ve perişandık. Kimin, neyin, ne zaman ve ne şekilde başımıza çökeceğini bilemediğimiz bir dönemdi.  Saklanmak için başımızı sokabileceğimiz bir yerimiz bile yoktu. Birçok masum insan öldü. Neredeyse tüm çevremiz yıkıldı. Kalıntıları hâlâ duruyor.” 

 

Bunları böyle anımsayan genç adam o zamanlar 11 yaşında bir çocuk.! Gündüzleri tenis oynamaya, akşamları da atılan bombalardan korunmaya çalışırken çocuk haliyle acaba ne algılıyordu.? Kendisi bu soruyu şöyle yanıtlıyor: 

“İşler ters gitmeye başlayıp, ardından feci  bir şey olunca genellikle herkesin sorduğu şudur: Neden ben.? Neden bana.? Neden bize.?  Ben de o zaman kendimce bunu sorguladım. Çok basit bir yanıt buldum. Çünkü onlar güçlüydü. Gerçek buydu. Onlar erkti.”

 “Şimdi ise olgun bir insan olarak size doğrudan şöyle bir yanıt verebilirim: Birçok canlının ölümüyle sonuçlanmış bir şiddet eyleminin doğruluğuna, haklılığına beni kimse inandıramaz. Öldürülen çocuklara, parçalanan ailelere, harap olmuş kentlere, hastalıktan kıvranan insanlara böyle bir eylemi haklı gösterecek yanıt mı olur.? Hiçbir savaşın iyisi yoktur. Tanrı’ya şükür ki artık bunun olmaması için çaba veren insanlar var.”

 

HER ŞEYE RAĞMEN

Yıllar sonra bu felaketin içinde dengesini hiç yitirip yitirmediği sorulduğunda artık delikanlılığı da aşmış genç adamdan alacakları yanıt şu olacaktı: “Bombaların yağdığı ilk birkaç hafta, açıkçası ne olduğumu anlayamadım. Bombalar yüzünden birkaç aya yakın bir süre, her geceyi sabaha karşı iki ya da üçte kalkıp, saklanmaya çabalayarak geçirdik. Şimdi o zamanları iyimserlikle  anımsamaya çalışıyorum. Okula gitme zorunluluğu yoktu ve ben daha fazla tenis oynayabiliyordum. Bu hepimizi daha dirençli yaptı. Başarıya olan açlığımızı arttırdı.”   

Oğlanın arkadaşı olan bir kız vardı. Beraber büyüdüler, birlikte tenis oynadılar. Kıza olan bağlılığı, ona fena halde abayı yaktığı türünden bir mahalle dedikodusu şeklinde almış yürümüştü. Hakikaten de aralarında fevkalade bir sevgi vardı. Ama bunun sonraları ne şekle büründüğüne dair bir açıklama getiren şimdiye kadar olmadı. İşte burada söz konusu ettiğimiz kızcağız,  konuya bir başka olgunlukla  yaklaşıyor. 

“Belirli bir sığınak yoktu. Kentin mimarisi bu düşünülerek yapılmamıştı. Zaten kim böyle bir şey düşünüp sığınak inşa eder ki? Bombalardan kaçınmak için yer altında bir korunak aradığımız ilk günden sonra ailem ‘Biliyor musun, vurulursak nasılsa olan olacak. Yapacak bir şey yok.’  dedi ve böylece iki katlı evimizin giriş katının ardındaki odayı sığınak belledik. Yaşantımızı uzun akşamlar o minicik odanın içinde sürdürdük. İnsanlar sanki toto oynar gibi hangi gün, çevremizde nerenin bombalanacağı üzerine tahminler yürütüyordu. Bombaların bazıları epey yakınımıza düştü. Emin olun hiç hoş değildi. Ben tüm çocukluğumda yalnız uyuyamazdım. Dolayısıyla bombalanmamızın benim için en güzel yanı tüm ailenin bir arada uyumasıydı. Sanki cennetteydim! Annem, babam, kardeşim ve ninemle dedem... Hiç yalnız değildim! Bazen bombalar yakınımızda büyük gürültüyle patladığında babam ‘herhalde geçen kamyon yoldaki çukura düşmüştür’ gibi benim yüreğimi ferahlatmaya çalışacak açıklamalar getirmeye çalışırdı. Ben de yutar gibi görünürdüm.!”

 

“[…] Bombalanma durup sirenler sustuğunda antrenman vaktiydi. Bu genellikle sabahları altıdan sekize ya da yediden dokuza olurdu. Koşullar elverdiğince normal yaşamaya çalışıyorduk. Ama bazen garip uygulamalarla karşılaşıyorduk. Anımsadığım kadarıyla bir 12 yaş altı turnuvasında sirenler çalmaya başladığında maç oynanıyorsa bırakamıyorduk. Çünkü maç sonuçlanmalıydı! Ama yeni bir maç koymuyorlardı. Sirenler çalarken hiç maç oynamadım ama oynanırken izledim. “

“[…] Adı üzerinde çocuktuk işte. Bombaların arasında bile bir şenlik yaratabiliyorduk. Bir sürü turnuva oynanıyordu. On yaş altı, on iki yaş altı... Her birinde günde iki ya da üç maç oynuyorduk. Maç aralarında yapabileceğimiz hiçbir şey yoktu. Biz de saklambaç oynuyorduk. Zaten savaşın bizim için en güzel yanı okulun olmayıp oyunun ve tenisin hep var olmasıydı.!

YOKLUKLAR İÇİNDE TENİS

Çocukların sonraki antrenörü ise sabahlardan ziyade öğle saatlerinin antrenman için daha sağlıklı ve bombalardan uzak olduğunu anımsıyor.  “Öğlen 12:00 ile 14:00 arasında durum sakindi. Onun için antrenmanlarımızı bu saatlerde yapıyorduk. Zaten öyle bir durumdaydık ki zaman kavramı bir süre sonra gerçeküstü kalıyordu. Yaşam, NATO uçaklarından mümkün olduğu kadar sakınmak üzerine koşullanıyordu!”

Tenis burada hiçbir zaman esas oğlan değildi. Futbol ile basket başı çekerken*, çökmekten beter olmuş ekonominin içerisinde tenis, yaşamda tutunmaya çalışıyordu. Kulüpler tesislerini uzun yıllardır yenileyememişti. Bu durumda düzlüğe benzeyen her alan uygulamaya giriyordu. En güzel örneği ise kullanılmayan bir olimpik yüzme havuzunun, boşaltıldıktan sonra, zeminine halı serilerek (eninin darlığından) bir tekler kortu haline getirilmesiydi.  

Genç kadın devam ediyor: “Ailecek, mahallecek hepimiz bir aradaydık. Tüm gün kortta raket sallıyorduk. Güvenlik açısından bulunduğumuz yerle kentin herhangi bir köşesinin hiç farkı yoktu. Bombalar nerede olsanız size erişebiliyordu. Ama bunu evde oturup beklemek de insanı çıldırtacak bir şey. Biz de günü kortta geçirip, akşam yedide eve dönüp, kapalı perdelerin ardında, zifiri karanlıkta belki de kaderimizi bekliyorduk.” 

İYİMSER OLMAYA DEVAM

Sevgili okuyucu, yazımın buraya kadar olan bölümünde yer alan oğlan ve kız savaşın ve terörün üstesinden gelindiğine de şahit oldular. Savaş ve terör bitip, barış, normal yaşama yerleştikten sonra  tenis dünyasının doruklarına çıktılar. O doruklara tırmanırken çok olasıdır ki çocukluklarından, gençliklerinden, benliklerinden nice ödünler verdiler. Muhakkak ki bu ödünler Federerler’in, Nadallar’ın ve hatta Williamslar’ın özverilerinden çok daha dramatikti. İşte savaşın en vahşisini, terörün en sapkınlığını yaşamış bu çocuklar kim biliyor musunuz? Şimdilerde zerafetleri, sevecenlikleri ve hepsinin ötesinde insanlıkları ile çoğumuzun sevgisini kazanan Ana Ivanovic ile Novak Djokovic. İkisi de tarihin en büyük gaddarlıklardan birini gerçekleştiren Sırbistan ülkesinin birer vatandaşı.

Bakın ne diyor Novak Djokovic:

“Özel ya da sosyal yaşantımın her dakikasının bilincindeyim. Bu benim kuşağımdaki her Sırp vatandaşının içine işlemiş bir şeydir. Sırbistan’dan geldiğimiz için bize bir sürü nahoş klişelerle yaklaşılacağını bilerek büyüdük ve geliştik. Bu nedenle davranışlarımıza özen göstermemiz gerektiği adeta beynimize kazındı. Bizler ailelerimizin ve ülkemizin elçileri olarak içimizdekilerin hep en iyisini yansıtmak zorundayız. Bu sorumluluğu büyük bir saygı ve onurla taşıyorum. Ülkemin portresini olabilecek en iyi şekilde çizdiğimi umuyorum.”

Bir zamanlar herkesin gıptayla baktığı Yugoslavya iken, etnik ve dini kökeni ne olursa olsun tüm vatandaşlarına hizmet etmek yerine, hodbin, kafatasçı  ve salt çoğunluğun çıkarları için çalışmayı yeğleyen hükümetlerin sebep olduğu bir iç savaşla paramparça olmuş ve 7(**) ülkeye bölünmüş bir yer burası. 

Sizlere her durumda iyimserliğin, olgunluğun daima galip geleceğini, karamsarlığa kapılıp, yeis içerisinde çırpınmanın çare olmadığını anlatmak istedim. Doğru bir tanedir. İkincisi olmaz. İzlemeye ve hoş kalmaya çalışın. 

* Bu yazı Tenis Dünyası dergisinin 76. sayısında yayınlanmıştır.

Bekir Emre - 20 Mayıs 2016

 

Ökkeş Bölükbaşı, İstanbul –Mayıs.2015 – okkesb61@gmail.com,

http://www.medyagunebakis.com/ -okkesb@turkfreezone.com,

https://twitter.com/okkesb E.mail: okkesb@telmar.net,

https://www.facebook.com/okkes.bolukbasi,- okkesb@gmail.com,

Ökkeş Bölükbaşı, İstanbul –Mayıs.2015 – okkesb61@gmail.com,


ROLAND GARROS -II

Dün Akşam Sofrasında Bir Can Dostumun Roland Garros İle İlgili Son Yazımdan Hoşnut Kalmadığını İşittim.

Haklıydı. Yetersizdi. Üstelik önemli olan okuyucunun seçkisi. Kapılıp gittiğim bazı karşılaşmalar hariç ben maç yazmayı pek tercih etmiyorum. Skordan ziyade işin felsefesi beni daha fazla ilgilendiriyor.  Dün üç tenisçimiz birden dünyanın bu en zorlu turnuvasında üç tur geçip ana tabloya kalınca Roland Garros ile ilgili daha derine inmek farz oldu.

Çağla Büyükakçay, İpek Soylu ve Marsel İlhan. Sizler yok olmakta direnen sporumuzun iftihar vesilelerisiniz.

Çağla artık öyle bir hale geldi ki insana güven veriyor…

Bir maça çıkarken "Nasılsa kazanır" diye düşünüyorsunuz. "Acaba kazanır mı.?" endişesi yok üstünüzde. Dünya sıralamasında geldiği yer ile (85), bundan sonrasında ilk turlarda alt sıralardan oyuncular gelecek karşısına. Elemenin son turunda yendiği Çek Koukalova çetin ceviz biri. Daha iki yıl önce dünya sıralamasında 20. basamaktaydı.

İpek Soylu’nun başarısına ise şapka çıkarmak gerek. Kendisinden hem kariyer hem de sıralama olarak daha üstün oyuncuları yenmekle kalmadı. İki rakibi üstelik seri-başı idi. İkinci turda yendiği Melanie Oudin, ABD’nin en ümit bağladığı gençlerden biri. 2010 yılında 31.liğe kadar tırmanmış. Jack Sock ile ABD Açık'ta karışık çiftler şampiyonluğu var.


Marsel (198) ise Ukraynalıların cezası oldu. Önce Smirnov’u (228) sonra da yakın tanışımız olan Stakhovsky’yi (96) yendi. Son turda Arjantinli Andreozzi (191) karşısında bize önce eyvah dedirtti ama sonra toparlanarak üç sette (36, 62, 86) ana tabloyu hak etti.

Şimdi bu tenisçilerimizin başarısına “eleme tablosu sadece ana-tabloya bakalım” diyecekler çıkacaktır. Marsel ile birlikte eleme turu oynayan birkaç isim vereyim. Stepanek, Dustin Brown, Darcis, Berlocq. Bunlar hep ilk 50 içerisinde arz-ı endam etmiş ya da ilk beş içerisinden birilerini yasa boğmuş raketler. Kadınlarda ise Kucova, Mitu,Hlavackova, King, Soler-Espinoza gibi isimler Paris’e veda etti. Güzel ama yetmez diyelim mi… Ne dersiniz.?

Çağla’nın ilk turda Belaruslu Sasnovich’i (100) geçeceğine inanıyorum. İkinci turda karşısına büyük bir olasılıkla Rus Pavlyuchenkova (27) çıkacaktır. Zor ama olanaksız değil. 13.cülüğü görmüş bu raket pek formunda değil.

İpek ise turnuvaya wild-card ile katılan 33 yaşındaki Fransız Razzano (186) ile karşılaşacak. Kariyerinde 16.lık olan bu emektar raketten fazla beni tribünlerdeki fanatik izleyiciler endişelendiriyor. İpek bunlara kulak asmazsa turu geçebilir.

Marsel ise ilk turda kendisi gibi eleme turundan gelen

Belçikalı Darcis önüne çıkacak.

Bu adamı toprak kortta yenebileceğini düşünüyorum. Ama Marsel bu. En emin olduğunuz maçta yenilip en imkânsızı başarıyor. Göreceğiz.

Her üç tenisçimize de başarılar diliyorum. Ana-tablo ile ilgili beklentilerimi bir sonraki yazıda bulacaksınız. Ama şunu bilin ki büyük sürprizlere gebe. İyi hafta sonları, hoşça kalınız.


Bekir Emre - 20 Mayıs 2016

 

Ökkeş Bölükbaşı, İstanbul – Nisan.2016 - okkesb61@gmail.com,

http://www.medyagunebakis.com/ -okkesb@turkfreezone.com,

https://twitter.com/okkesb E.mail: okkesb@telmar.net,

https://www.facebook.com/okkes.bolukbasi,-okkesb@gmail.com,

Ökkeş Bölükbaşı, İstanbul – Nisan.2016 - okkesb61@gmail.com,

Diğer Haberler

TrabzonSporKlübü

Nasa

Kentim_İstanbul

Doga_İcin_Sanat

ABD_USA

Department_State

TelerehberCom

Google_Blog

Kemencemin_Sesi

Kafkas_Music

Horon_Hause

Vakıf_Ay

Dogal Hayatı_Koruma

Seffaflık_Dernegi

Telerehber

Sosyal_Medya

E-Devlet

Türkiye Cumhuriyeti

BACK TO TOP