Foreign Minister Ahmet Davutoglu
Nominated to Be Turkey’s Next Premier
Foreign Minister Ahmet Davutoglu was chosen to succeed Recep Tayyip Erdogan. Credit Adem Altan/Agence France-Presse — Getty Images
ANKARA, Turkey — The Justice and Development Party, which has ruled Turkey for more than a decade, nominated the foreign minister, Ahmet Davutoglu, on Thursday to succeed President-elect Recep Tayyip Erdogan as prime minister and party chairman.
Mr. Erdogan delivered the announcement after a three-hour meeting with the party’s executive board in Ankara. Mr. Davutoglu’s name was received with applause, and his nomination will go to a vote at a party congress on Wednesday where it is expected to go unchallenged.
“We have consulted with everyone from the people on the street to the highest bodies of our party,” Mr. Erdogan said in making the announcement. “We have come to a point of peace and brotherhood, and the unity of this movement is about everything. Those who want to sow seeds of discord will not succeed.”
Editorial: Will Recep Tayyip Erdogan Expand His Presidential Powers?AUG. 18, 2014
Mr. Davutoglu, 55, has long been expected to take over the reins of the party, known as the A.K.P. He is a longtime ally of Mr. Erdogan, having previously served as his chief adviser, and he has overseen the country’s foreign affairs for five years.
Turkey’s Premier Is Proclaimed Winner of Presidential ElectionAUG. 10, 2014
Mr. Erdogan, who has dominated Turkish politics since becoming prime minister in 2003, is to be inaugurated as president on Thursday after sweeping to victory on Aug. 10 with nearly 52 percent of the vote in the country’s first direct presidential election. Under the current Constitution, the presidential post is largely ceremonial and less powerful than that of the prime minister, but Mr. Erdogan has vowed to exercise all of his constitutional powers.
In his new office, Mr. Erdogan must sever all party ties, but analysts say he will retain power by working with a malleable prime minister in a partnership that will bolster their party’s majority for next year’s general election. That would clear the way for constitutional changes to transform the parliamentary system into a presidential one.
“Ruling through a proxy is always risky, but in the short and medium term I think Davutoglu will live up to Erdogan’s expectations and work comfortably with him in the context of a de facto presidency,” said Ozgur Unluhisarcikli, director of the Ankara office of the German Marshall Fund of the United States, a research organization.
Mr. Erdogan told members of his party that one of the main factors in choosing Mr. Davutoglu as his successor was his determination to combat “the parallel state” — a reference to the movement of the Muslim cleric Fethullah Gulen that he accuses of plotting to topple his government.
Before entering politics, Mr. Davutoglu was a professor of political science and international relations at Marmara University in Istanbul. Later, his interest in territories once ruled by the Ottoman Empire drew accusations from critics that he had an “imperialistic streak,” which he denied.
As foreign minister, he initially won praise for his “zero problems with neighbors” policy, which aimed to strengthen ties with the Middle East, but critics say that a series of oversights and miscalculations have left Turkey with no allies in the region. Voters who make up the A.K.P’s conservative core constituency, however, say that Mr. Davutoglu has been successful in raising the country’s profile internationally.
http://www.nytimes.com/2014/08/22/world/europe/foreign-minister-nominated-to-be-turkeys-next-premier.html?module=Search&mabReward=relbias%3As%2C{%222%22%3A%22RI%3A16%22}
Turkey’s Rules
PLAYING PEACEMAKER Turkey’s Ahmet Davutoglu during a United Nations Security Council meeting in December, discussing the future of Iraq.
In the fall of 2009, relations between Serbia and Bosnia — never easy since the savage civil war of the 1990s — were slipping toward outright hostility. Western mediation efforts had failed. Ahmet Davutoglu, the foreign minister of Turkey, offered to step in. It was a complicated role for Turkey, not least because Bosnia is, like Turkey, a predominantly Muslim country and Serbia is an Orthodox Christian nation with which Turkey had long been at odds. But Davutoglu had shaped Turkey’s ambitious foreign policy according to a principle he called “zero problems toward neighbors.” Neither Serbia nor Bosnia actually shares a border with Turkey. Davutoglu, however, defined his neighborhood expansively, as the vast space of former Ottoman dominion. “In six months,” Davutoglu told me in one of a series of conversations this past fall, “I visited Belgrade five times, Sarajevo maybe seven times.” He helped negotiate names of acceptable diplomats and the language of a Serbian apology for the atrocities in Srebrenica. Bosnia agreed, finally, to name an ambassador to Serbia. To seal the deal, as Davutoglu tells the tale, he met late one night at the Sarajevo airport with the Bosnian leader Haris Silajdzic. The Bosnian smoked furiously. Davutoglu, a pious Muslim, doesn’t smoke — but he made an exception: “I smoked; he smoked.” Silajdzic accepted the Serbian apology. Crisis averted. Davutoglu calls this diplomatic style “smoking like a Bosnian.”
Davutoglu (pronounced dah-woot-OH-loo) has many stories like this, involving Iraq, Syria, Israel, Lebanon and Kyrgyzstan — and most of them appear to be true. (A State Department official confirmed the outlines of the Balkan narrative.) He is an extraordinary figure: brilliant, indefatigable, self-aggrandizing, always the hero of his own narratives. In the recent batch of State Department cables disclosed by WikiLeaks, one scholar was quoted as anointing the foreign minister “Turkey’s Kissinger,” while in 2004 a secondhand source was quoted as calling him “exceptionally dangerous.” But his abilities, and his worldview, matter because of the country whose diplomacy he drives: an Islamic democracy, a developing nation with a booming economy, a member of NATO with one foot in Europe and the other in Asia. Turkey’s prime minister, Recep Tayyip Erdogan, is a canny, forward-thinking populist who has drastically altered Turkish politics. Erdogan and Davutoglu share a grand vision: a renascent Turkey, expanding to fill a bygone Ottoman imperial space.
In a world that the U.S. no longer dominates as it once did, President Barack Obama has sought to forge strong relations with rising powers like India and Brazil. Turkey, however, is the one rising power that is located in the danger zone of the Middle East; it’s no coincidence that Obama chose to include Turkey in his first overseas trip and spoke glowingly of the “model partnership” between the two countries. This fits perfectly with Turkey’s ambition to be a global as well as a regional player.
And yet, despite all the mutual interests, and all of Davutoglu’s energy and innovation, something has gone very wrong over the last year. The Turks, led by Davutoglu, have embarked on diplomatic ventures with Israel and Iran, America’s foremost ally and its greatest adversary in the region, that have left officials and political leaders in Washington fuming. Obama administration officials are no longer sure whose side Turkey is on.
Davutoglu views the idea of “taking sides” as a Cold War relic. “We are not turning our face to East or West,” he told me. But it is almost impossible to have zero problems with neighbors if you live in Turkey’s neighborhood.
Istanbul is full of elegant and cosmopolitan intellectuals, few of whom had heard of Ahmet Davutoglu when he was named foreign-policy adviser to the prime minister in 2002. “Outside of Islamic circles,” says Cengiz Candar, a columnist for the daily Radikal, “he was not much known at all.” The victory of the moderate Islamist AK party in the 2002 parliamentary elections was a seismic event in Turkey, culturally as well as politically. Turkey had been an aggressively secular republic since its establishment in 1923; Turkey’s Westernized intellectuals, living in the coastal cities, especially Istanbul, looked upon the Islamists as bumpkins from the Anatolian hinterland. “These people came out of nowhere,” as Candar puts it.
Davutoglu, who is 51, hails from Konya, on the Anatolian plateau; though his English is excellent, he often drops definite articles, a sign that he came to the language relatively late. He has a slight mustache from under which a gentle and bemused smile usually pokes out. He is religiously observant; his wife, a doctor, wears a head scarf. Yet he has become surprisingly popular even among Turkey’s secular elite. “Deep in the Turkish psyche,” Candar says, “there is a feeling of pride and grandeur.” Turkey is not just another country, after all, but the heir of empires, classical as well as Ottoman, and the first secular republic in the Islamic world. Both in his intellectual work, which argues for the extraordinary status Turkey enjoys by virtue of its history and geographical position, and in his role as foreign minister, Davutoglu is seen as a champion of Turkish greatness.
He was an academic before he was a diplomat. His book “Strategic Depth,” published in Turkish in 2001, is regarded as the seminal application of international-relations theory to Turkey, though it is also a work of civilizational history and philosophy. (Such is Davutoglu’s intellectual ambition that he planned to follow up with “Philosophical Depth,” “Cultural Depth” and “Historical Depth.” He hasn’t yet gotten around to the others.) The book has gone through 41 printings in Turkish and has been translated into Greek, Albanian and now Arabic. It is 600 pages long, very dense and almost certainly more known than read. One of Davutoglu’s aides describes the book as “mesmerizing.” (Henri Barkey, a Turkey scholar at Lehigh University, pronounces the work “mumbo jumbo,” adding that Davutoglu “thinks of himself as God.”) “Strategic Depth” weaves elaborate connections between Turkey’s past and present, and among its relations in the Middle East, the Caucasus, the Balkans and elsewhere. The book was read as a call for Turkey to seize its destiny.
And in many ways, Turkey has. It is one of the great success stories of the world’s emerging powers. Shrugging off the effects of the global recession, the Turkish economy last year grew by more than 8 percent, and Turkey has become the world’s 17th-largest economy. Turkey is the “soft power” giant of the Middle East, exporting pop culture and serious ideas and attracting visitors, including one and a half million Iranians a year, to gape at the Turkish miracle. Paul Salem, a Lebanon-based Middle East scholar with the Carnegie Endowment, recently suggested, “It might be Turkey’s century, because it’s the only country in the Middle East actually pointing toward the future.” You increasingly hear the view that power in the Middle East is shifting away from Arab states and toward the two non-Arab powers, Turkey and Iran. Indeed, in “Reset: Iran, Turkey and America’s Future,” Stephen Kinzer, a former New York Times reporter, describes Turkey, Iran and the U.S. as “the tantalizing ‘power triangle’ of the 21st century,” destined to replace the Cold War triangle of the U.S., Israel and Saudi Arabia.
Davutoglu has climbed aboard the Turkish rocket. Turkey’s success raises his status; his achievements do the same for his country. Foreign Policy magazine ranked him No. 7 in its recent list of “100 Global Thinkers,” writing that under his leadership, “Turkey has assumed an international role not matched since a sultan sat in Istanbul’s Topkapi Palace.” Davutoglu has maintained close relations with both Erdogan and President Abdullah Gul — one of the few senior figures to do so. He has filled the upper ranks of the foreign-affairs ministry with worldly, pragmatic, thoughtful diplomats who share his nationalist vision. They have done an extraordinarily deft job of balancing Turkey’s regional and global ambitions, of advancing its interests without setting off alarm bells in other capitals.
Sometimes, it’s true, Davutoglu sees his role as more important than it actually is. He told me a wonderful anecdote about bringing Iraq’s Sunni factions together in Baghdad in the fall of 2005, letting them yell at one another for weeks and finally shaming them into joining together by reminding them of the glories of medieval Baghdad and, by implication, of Iraq itself. In this version, a thrilled Zalmay Khalilzad, the American ambassador to Iraq, rushes to Istanbul to bless the union. Actually, says a former U.S. official very familiar with the event, it wasn’t a breakthrough at all. In fact, the official says, when President Gul called Khalilzad to implore him to come, the American diplomat asked, “Why do we need to go all the way to Istanbul to talk to the same people we talk to all the time?” However, “as a favor to Gul, he said, ‘Sure.’ ”
In Davutoglu’s own endlessly unwinding narratives, he is always speaking like a Baghdadi and smoking like a Bosnian and untying all Gordian knots. Every once in a while during our conversations, Davutoglu would raise a finger and say, “This you can quote.” This meant that he was about to say something really dazzling. On the other hand, he is pretty dazzling, leaping nimbly from Mesopotamia to Alexander the Great to the Ottoman viziers to today’s consumerism, drawing unlikely parallels and surprising lessons.
Davutoglu began his career as foreign-policy adviser at a moment when Turkey’s bid for membership in the European Union had become a national obsession. For Davutoglu, Erdogan and Gul, being in the E.U. offered Turkey crucial economic benefits but, more important, confirmation of its belonging in the club of the West. The Erdogan government pursued difficult economic and political reforms to advance its candidacy, then fumed as less-qualified but predominantly Christian countries like Cyprus — represented by the government of Greek Cyprus, an avowed foe of Ankara — zoomed past to full membership. Major European countries, above all France and Germany, seem determined to block Turkey’s accession to the E.U. This past June, Defense Secretary Robert Gates even suggested that “if there is anything to the notion that Turkey is, if you will, moving Eastward,” it was the result of having been “pushed by some in Europe refusing to give Turkey the sort of organic link to the West that Turkey sought.”
This is a very common refrain, which Davutoglu is at pains to refute. On a flight to Ankara from Brussels, where he had just attended a NATO meeting, Davutoglu pushed away his half-eaten dinner and recited to me what he told his fellow foreign ministers: “If today there is an E.U., that emerged under the security umbrella of NATO. And who contributed most during those Cold War years? Turkey. Therefore when someone says, ‘Who lost Turkey?’ — there was such a question, because people said Turkey was turning to the East — this is an insult to Turkey. Why? Because it means he does not see Turkey as part of ‘we.’ It means Turkey is object, not subject. We don’t want to be on the agenda of international community as one item of crisis. We want to be in the international community to solve the crisis.”
To be part of the global “we” — this was the very definition of Erdogan’s, and Davutoglu’s, ambitions. This is why the Turks received the European rebuff as such a deep insult. And it is true, as Gates suggested, that in the aftermath, Turkey sought to raise its status in the immediate neighborhood. One of Davutoglu’s greatest diplomatic achievements was the creation of a visa-free zone linking Turkey, Jordan, Lebanon and Syria, thus reconstituting part of the old Ottoman space. The four countries have agreed to move toward free trade, as well as free passage, among themselves. As part of the zero-problems policy, Turkey moved to resolve longstanding tensions with Cyprus and Armenia and, more successfully, with Greece and Syria. Turkey’s decades of suppression of Kurdish demands for autonomy put it at odds with the new government of Iraqi Kurdistan, which sheltered Kurdish resistance fighters. But the Erdogan government reached out to Kurdistan, America’s strongest ally in the region. Relations with the Bush administration had been rocky since 2003, when Turkey’s Parliament voted against permitting U.S. forces to enter Iraq through southeastern Turkey. But by now the U.S. was eager to use Turkey as a force for regional stability. The rapprochement with Kurdistan thus smoothed relations with Washington and made Turkey a major player in Iraqi affairs. Turkish firms gained a dominant position not only in Kurdistan but also, increasingly, throughout Iraq. And Iraqi Kurdish leaders had cracked down on the rebels. It was a diplomatic trifecta.
But Davutoglu’s vision extended far beyond securing the neighborhood for Turkish commerce. One of his pet theories is that the United States needs Turkey as a sensitive instrument in remote places. “The United States,” he says, in his declamatory way, “is the only global power in the history of humanity which emerged far away from the mainland of humanity,” which Davutoglu calls Afro-Eurasia. The United States has the advantage of security and the disadvantage of “discontinuity,” in regard to geography as well as history, because America has no deep historic relationship to the Middle East or Asia. In Davutoglu’s terms, the U.S. has no strategic depth; Turkey has much. “A global power like this, a regional power like that have an excellent partnership,” Davutoglu concludes with a flourish. Turkey has used its web of relations, especially in the Sunni world, to advance American interests in Iraq, Pakistan and Afghanistan, where Turkey recently agreed to renew its NATO mandate as the commander of the troop contingent in Kabul.
In 2007, Turkey put itself forward as a Middle East peacemaker. Ottoman Turkey was a safe harbor for Jews when much of Europe was aflame with anti-Semitism. And Republican, secular Turkey was Israel’s most dependable ally in the Middle East. Many Turkish Islamists despise Israel, but Erdogan and the AK adopted a more diplomatic line. Erdogan visited Israel in 2004, and in 2007 Turkey invited Israel’s president, Shimon Peres, to address Parliament — a rare honor. Turkish leaders then sought to broker talks between Syria and Israel over the return of the Golan Heights to Syria. At the time, the Bush administration had cut off relations with Syria, which it viewed as a proxy for Iran; but Israel was eager for an interlocutor with Damascus. The role of go-between “was not assigned to Turkey by any outside actor,” Davutoglu wrote in an essay in Foreign Policy. Turkey assigned the task to itself under a principle he called “proactive and pre-emptive peace diplomacy.” This is what it means to be part of “we.”
Davutoglu says he shuttled between the capitals 20 times in 2007, and in 2008 he brought both sides to Istanbul for five rounds of talks in separate hotels. He carried messages back and forth between the two. Israel needed to be convinced that Syria was prepared to stop sponsoring Hezbollah and to distance itself from Iran. Syria demanded that Israel clarify the territory from which it was prepared to withdraw. By late December, Davutoglu and his aides say, only disagreement over a word or two prevented the two sides from moving to direct talks. Prime Minister Ehud Olmert of Israel held a five-hour dinner at Erdogan’s home, in the course of which both men spoke to President Bashar al-Assad of Syria. Davutoglu had reserved a hotel room for the direct talks. An Israeli official close to the negotiations confirmed this account, saying that Davutoglu “played a very important role, a very professional role” and agreeing that face-to-face talks seemed to be in the offing. Olmert himself was quoted earlier this year as calling Erdogan “a fair mediator” and as saying, “We need negotiations with Turkish mediation.”
But it was all what might have been, for only a few days after the meeting, Israel launched its Cast Lead invasion of Gaza, inflaming the Arab world and humiliating and infuriating Erdogan. The talks collapsed. The Israeli official says, “We told the Turks that we will have to respond” to the hail of missiles coming from Gaza; Israel had not deceived the Turks, because Israel’s cabinet authorized the invasion days after the Olmert-Erdogan dinner. That’s not how Turkey saw the sequence of events. It was, Davutoglu says solemnly, “an insult to Turkey.” Certainly the Turkish public felt it as one, and Erdogan, a shrewd judge of public opinion, understood that very well. Turkey is a democracy, after all; and the public reaction to Gaza, on top of the rebuff from the European Union — and perhaps also the inherent logic of the “zero problems” policy — sent the country in a new direction.
Turkey’s interests in the Balkans, in Afghanistan, Pakistan and Iraq, and for that matter in Israel, coincided with those of the United States and the West. But its run of luck ended in Iran. In September 2009, the Iranians, under pressure from the West to show that they were not seeking to build a nuclear weapon, offered to send 1,200 kilograms of uranium abroad in exchange for an equal amount to be enriched sufficiently for civilian use. Iran didn’t trust any Western country to hold its uranium; but it might trust Turkey. Davutoglu sprang into action, flying back and forth to Tehran to work out the details — over which the Iranians, typically, bickered and stalled.
The cables recently disclosed by WikiLeaks vividly illustrate the tensions this produced with Washington. In a meeting with the assistant secretary of state Philip Gordon in Ankara in November 2009, Davutoglu advanced his theory of Turkish exceptionalism: “Only Turkey,” he said, “can speak bluntly and critically to the Iranians.” Davutoglu was confident that Iran was ready to strike a deal — with Turkey’s help. An obviously skeptical Gordon “pressed” him on his “assessment of the consequences if Iran gets a nuclear weapon.” In what the cable’s author described as “a spirited reply,” Davutoglu insisted that Turkey was well aware of the risk. Gordon “pushed back that Ankara should give a stern public message” to Iran; Davutoglu replied that they were doing so in private and “emphasized that Turkey’s foreign policy is giving ‘a sense of justice’ and ‘a sense of vision’ to the region.”
Behind this tense exchange with Gordon was the fear that Turkey was cutting Iran too much slack. Davutoglu is quite open about the fact that Turkey has interests in Iran that the United States and Europe do not have. “Our economy is growing,” Davutoglu told me, “and Iran is the only land corridor for us to reach Asia. Iran is the second source of energy for Turkey.” Sanctions on Iran would hurt Turkey. But Davutoglu also insists that Turkey’s assessment of Iran’s intentions is not affected by its interests. It’s easy to see why Gordon was skeptical. Prime Minister Erdogan has dismissed fears that Iran wants to build a bomb as “gossip.” And when I asked one of Davutoglu’s senior aides about the matter, he said: “For the time being, Iran does not have a nuclear-weapons program. We don’t know whether they will go there.”
At President Obama’s nuclear summit meeting last April, Erdogan and the president of Brazil, Luis Inácio Lula da Silva, proposed to Obama that they work jointly to persuade Iran to surrender the uranium — a striking example of the rising confidence of the emerging powers. Administration officials made it very clear that they feared Iran would try to hoodwink Turkey and Brazil. Davutoglu nonetheless resumed his manic routine — State Department officials call him the Energizer Bunny — flying back and forth to Tehran well into May, pushing the Iranians to make concessions. In his seventh and final session, he worked at it for 18 hours before reaching a deal. Davutoglu was so excited that he called Turkish reporters from the plane to invite them to a briefing upon his arrival. But by the time the journalists returned to their offices to write the story, they got word that the United States had rejected the deal.
The Turks had announced their diplomatic coup at precisely the moment the Obama administration finally induced Russia and China to vote for tough sanctions on Iran in the Security Council. Davutoglu says he never took a step without informing the Americans, but American officials said that the terms of the deal took them by surprise. The Turks mostly hid their hurt feelings. But in early June, the rift with the U.S. played out in public when Turkey and Brazil voted against the sanctions resolution. Turkish officials say the last thing they wanted was to defy the U.S. on a matter of American national security, but President Mahmoud Ahmadinejad of Iran said he would consider the “swap deal” terminated unless Turkey and Brazil voted against the resolution. They were, they insist, voting for continued diplomacy, not for Iran or against the United States and the West.
Maybe Turkey was simply protecting its regional interests, which now include not only preserving good relations with Iran but also enhancing its credibility in the Middle East — even at the expense of its standing in the West. Maybe, for all Davutoglu’s protestations, Ankara doesn’t view the world the way Washington does or London does. In a meeting earlier this year at the Council on Foreign Relations, Henri Barkey observed that when you talk to Erdogan or Davutoglu about Iran, “the response is almost as if you pressed a button: the problem is not Iran; the problem is Israel; Israel has weapons; Iran doesn’t have weapons.” Or maybe the problem is that you can’t have zero problems with everybody.
Iran, unfortunately, was only the half of it. The other half was Israel. Three weeks after the Gaza war, Erdogan angrily stalked out of a public session with Shimon Peres at Davos, Switzerland. Israel responded with equal pettiness, staging a humiliation of Turkey’s ambassador to Israel. Erdogan, long a champion of Hamas, became more vocal in his support for a group Israel viewed as a threat to its very existence. In the spring of 2010, a Turkish charitable organization, I.H.H., chartered the flotilla designed to break Israel’s blockade of Gaza. Davutoglu says that he tried to persuade the group not to sail and then asked the organizer of the flotilla to turn aside if Israel stopped the ships, as it was certain to do, and to offload the cargo at a port outside Gaza if necessary. In late May, the day before the flotilla set sail, a senior Turkish official called the Israelis to alert them to the ships’ embarking and to say, “Please don’t engage in violence.”
Of course, it didn’t work out that way. The flotilla refused Israel’s demands to alter course, and a helicopter-borne commando assault on the Mavi Marmara, the lead ship, turned deadly, with eight Turkish citizens and one American killed. The Gaza war had embittered Turkish public opinion; now angry crowds gathered across the country, denouncing Israel and chanting Islamic slogans. Erdogan railed against Israel and stoutly defended Hamas, denying that it was a terrorist organization. He described Israel, with which he had been earnestly negotiating a year earlier, as “a festering boil in the Middle East that spreads hate and enmity.” Turkey demanded an apology. Israel, which viewed the flotilla as a provocation abetted, and perhaps orchestrated, by Ankara, refused. Davutoglu was almost as inflammatory as his prime minister. In a statement to the Security Council the day after the assault, he said, “This is a black day in the history of humanity, where the distance between terrorists and states has been blurred.”
Turkey seemed to have made a choice among its conflicting ambitions. Steven Cook, a Middle East scholar at the Council on Foreign Relations, recently wrote, “Erdogan and his party believe they benefit domestically from the position Turkey has staked out in the Middle East,” and thus “the demands of domestic Turkish politics now trump the need to maintain good relations with the United States.” Turkey may be turning in a new direction, in other words, not so much because it has been rejected by the West as because it is being so ardently embraced by the East.
The net effect of Turkey’s vehement reaction to the flotilla, which by an unfortunate quirk of timing came two weeks after the nuclear deal with Iran and a week before the sanctions vote, was to wreck whatever remained of its relations with Israel and to seriously harm its standing in the U.S. “The hyperbolic and provocative rhetoric” in the aftermath of the Mavi Marmara incident, says a senior administration official, “has interfered with what has been a historic and hugely important, positive Turkish-Israeli relationship.” And it has done real damage in the court of public opinion, where Turkey looks like the enemy of the United States’ best friend in the Middle East as well as the friend of its worst enemy. After the Mavi Marmara incident, Thomas L. Friedman asserted in The Times, perhaps hyperbolically, that Turkey had joined “the Hamas-Hezbollah-Iran resistance front against Israel.”
Tempers have cooled in recent months. U.S. officials have tried to encourage a rapprochement between Turkey and Israel. Last June, Israel’s trade minister, Benyamin Ben-Eliezer, invited Davutoglu to speak with him quietly in Brussels. But the contents of the conversation were leaked almost immediately in Israel, presumably by hardliners opposed to any easing of tensions. Relations with Washington remain fraught. “There’s so much we want to do together,” as the official cited above puts it, “but it’s harder for us to do that if the American and Congressional perspective on Turkey is a negative one” — which right now, he added, it is.
A few months before he became Turkey’s foreign minister, Davutoglu visited Washington to meet with the incoming Obama team. He was dazzled. George W. Bush, he thought, had been America’s Caesar; Obama would be its Marcus Aurelius, its philosopher-king. “There will be a golden age in Turkish-American relations,” he predicted. It hasn’t worked out that way, and Davutoglu can barely process a setback so at odds with his grand intellectual and policy construct. He says that he was “shocked” when the U.S. opposed a United Nations Human Rights Council resolution calling for an investigation of “the outrageous attack by the Israeli forces against the humanitarian flotilla.” (The administration said such a commission seemed to be rushing to judgment, and it endorsed instead a panel convened by the U.N. secretary-general.) But the professionals Davutoglu has surrounded himself with are not deluding themselves about their plight. “We’re getting a lot of flak from the Hill,” says Selim Yenel, the official in the foreign ministry responsible for relations with Washington. “We used to get hit by the Greek lobby and the Armenian lobby, but we were protected by the Jewish lobby. Now the Jewish lobby is coming after us as well.”
The truth is that for all his profound knowledge of the history of civilizations, Davutoglu misread the depth of feeling in the U.S. about both Israel and Iran, or perhaps overestimated Turkey’s importance. This is the danger of postimperial grandiosity. “They talk as if they expect a merger between Turkey and the E.U.,” says Hugh Pope, head of the Turkish office of the International Crisis Group. “They think they’re more important than Israel.”
Perhaps the setback is just a blip, a brief reversal in the upward path of one of the world’s rising powers. On the flight home from Brussels, where he conferred privately with Robert Gates and Secretary of State Hillary Clinton and met with his European counterparts, Davutoglu was in an ebullient mood. He feels the wind of history filling his sails. Turkey, the crossroads of civilizations, the land where East and West, North and South, converge, is pointing the way to the world’s future. “Turkey is the litmus test of globalization,” he told me. “Success for Turkey will mean the success of globalization.” The world, as Davutoglu likes to say, expects great things from Turkey.
James Traub is a contributing writer for the magazine. His most recent article was about the New York Yankees pitcher Mariano Rivera.
A version of this article appeared in print on January 23, 2011, on page MM32 of the Sunday Magazine.
http://www.nytimes.com/2011/01/23/magazine/23davutoglu-t.html?pagewanted=all&module=Search&mabReward=relbias%3As%2C{%222%22%3A%22RI%3A16%22}
Türkiye'nin Kuralları
Irak'ın geleceğini tartışırken, Aralık ayında Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyi toplantısında BARIŞÇI Türkiye'nin Ahmet Davutoğlu ÇALMA.
2009 sonbaharında, Sırbistan ve Bosna arasındaki ilişkiler - 1990'ların vahşi iç savaştan beri hiç kolay - düpedüz düşmanlık doğru kayma idi. Batı arabuluculuk çabaları başarısız olmuştu. Ahmet Davutoğlu, adım sunulan Türkiye'nin dışişleri bakanı,. Türkiye'nin bir karmaşık rolü neydi, Bosna değil çünkü en azından, Türkiye, ağırlıklı olarak Müslüman bir ülke ve Sırbistan gibi Türkiye uzun kavgalı oldukları bir Ortodoks Hıristiyan ulus . Ama Davutoğlu adında bir prensibe göre, Türkiye'nin en iddialı dış politikasını şekillendiren "komşularına karşı sıfır problem." Sırbistan ne de Bosna Ne aslında Türkiye ile bir sınırı paylaşıyor. Davutoğlu, ancak, eski Osmanlı hâkimiyetinin geniş alanı olarak, expansively onun mahalle tanımlanır. "Altı ay içinde," Davutoğlu, "Ben Belgrad'ı ziyaret Saraybosna belki yedi kez beş kez.", Geçtiğimiz sonbaharda konuşmaları bir dizi birinde bana O kabul diplomatların isimleri ve zulümler için bir Sırp özür dilini müzakere yardımcı Srebrenica'da. Bosna nihayet, Sırbistan'a karşı bir büyükelçi isim, kabul etti. Davutoğlu masal anlatır gibi anlaşma imzalamaya, o Bosnalı lider Haris Silayciç ile Saraybosna havaalanında bir gece geç tanıştım. Bosnalı öfkeyle füme. Davutoğlu, dindar bir Müslüman, sigara değil - ama o bir istisna yaptı: "Ben füme; diye füme. "Silayciç Sırp özrünü kabul. Kriz kaçırdı. Davutoğlu bu diplomasi tarzı çağıran "bir Boşnakça gibi sigara."
Davutoğlu (telaffuz dah-Heyo-OH-loo) Irak, Suriye, İsrail, Lübnan ve Kırgızistan'ı kapsayan bu gibi birçok hikayeler vardır - ve bunların çoğu doğru gibi görünen. (Bir Dışişleri Bakanlığı yetkilisi, Balkan anlatının ana hatlarını doğruladı.) O olağanüstü bir rakamdır: parlak, yorulmak bilmez, kendini aggrandizing, kendi anlatıların her zaman kahramanı. 2004 yılında ikinci el bir kaynak ". Derece tehlikeli" onu çağıran Ama onun yetenekleri ve onun dünya görüşü olarak kaydedildi ise WikiLeaks tarafından açıklanan Dışişleri Bakanlığı kabloların son toplu bir bilgin "Türkiye'nin Kissinger" dışişleri bakanı mesh olarak aktardığı, İslami demokrasi, gelişen bir ekonomiye sahip bir gelişmekte millet, tek Avrupa ayağı ve Asya'daki diğer ile NATO üyesi: çünkü diplomasi o sürücüler ülke meselesi. Türkiye başbakanı Recep Tayyip Erdoğan, büyük ölçüde Türk siyasetini değiştirip bir açıkgöz, ileri görüşlü popülist olduğunu. Bir eski Osmanlı imparatorluk boşluğu doldurmak için genişleyen, bir yeniden canlanan Türkiye: Erdoğan ve Davutoğlu büyük bir vizyonu paylaşıyoruz.
Bir zamanlar yaptığı gibi ABD'nin artık hakim olduğu bir dünyada, Başkan Barack Obama, Hindistan ve Brezilya gibi yükselen güçler ile güçlü ilişkiler kurma çalışmıştır. Ancak Türkiye, Ortadoğu'nun tehlike bölgesinde bulunan bir yükselen güç; Obama'nın ilk yurtdışı gezisi Türkiye'ye de yer seçti ve iki ülke arasındaki "model ortaklık" coşkulu konuştu tesadüf değil. Bu, Türkiye'nin bir küresel olması hırs yanı sıra bölgesel bir oyuncu ile mükemmel bir uyum.
Ve yine, tüm karşılıklı çıkarlar ve Davutoğlu'nun enerji ve yenilik tüm bunlara rağmen, bir şey son bir yılda çok yanlış gitti. Davutoğlu liderliğindeki Türkler, dumanlı Washington'daki yetkililer ve siyasi liderleri yapmamışlar İsrail ve İran, Amerika'nın önde gelen müttefiki ve bölgedeki en büyük düşmanı ile diplomatik girişimler, girmişlerdir. Obama yönetimi yetkilileri, artık emin kimin tarafında Türkiye üzerinde bulunmaktadır.
Davutoğlu Soğuk Savaş kalıntısı olarak "yanında yer alarak" fikrini görür. "Biz Doğu veya Batı bizim yüz dönüm değil," dedi bana. Ama bu Türkiye'nin mahallede yaşıyorsanız komşularla sıfır sorun neredeyse imkânsız.
İstanbul 2002'de de başbakan dış politika danışmanı seçildi zaman Ahmet Davutoğlu'nun duymuştu birkaç kime zarif ve kozmopolit aydınlar, dolu "İslami çevrelerin dışında," Cengiz Çandar, Radikal gazetesi köşe yazarı diyor, "diye hemen tüm bilinen değildi." 2002 parlamento seçimlerinde ılımlı İslamcı AKP’nin zaferi Türkiye'de bir sismik olay oldu, kültürel hem de politik. Türkiye, 1923 yılında kuruluşundan bu yana agresif laik bir cumhuriyet olmuştu; Türkiye'nin Batılılaşmış aydınlar, kıyı kentlerde yaşayan, özellikle İstanbul, Anadolu hinterlandında gelen Bumpkins gibi İslamcılar üzerine baktı. Çandar dediği gibi "Bu insanlar, hiçbir çıktı".
51 olan Davutoğlu, Anadolu platosunda, Konya övgü; onun İngilizce mükemmel olsa, sık sık kesin yazılar, o nispeten geç dile gelen bir işaret düşer. O nazik ve şaşkın bir gülümseme genellikle dışarı uzatıp gelen altında hafif bir bıyığı var. O dindar olduğu; eşi, bir doktor, bir başörtüsü takıyor. Ancak o bile Türkiye'nin laik elit arasında şaşırtıcı popüler hale gelmiştir. "Türk ruhunda derin," Çandar diyor, "gurur ve ihtişam hissi vardır." Türkiye sadece tüm sonra başka bir ülke, ancak imparatorlukların mirasçısı, klasik yanı sıra Osmanlı ve ilk laik cumhuriyet olduğunuİslam dünyası. Hem Türkiye'nin tarihsel ve coğrafi konumu sayesinde sahip olağanüstü durumu savunuyor entelektüel çalışması, içinde ve dışişleri bakanı olarak görev yaptığı, Davutoğlu Türk büyüklüğün bir şampiyon olarak görülmektedir.
O bir diplomat idi önce o akademik bir oldu. Bu medeniyet tarihi ve felsefe çalışmaları da olsa 2001 yılında Türkçe olarak yayınlanan kitabı "Stratejik Derinlik", Türkiye'ye uluslararası ilişkiler kuramının seminal uygulama olarak kabul edilir. (Bu tür Davutoğlu'nun entelektüel hırsı o "Felsefi Derinlik", "Kültürel Derinlik" ve "Tarihsel Derinlik ile takip için planlanan olmasıdır." O henüz başkalarına etrafında kazanılmış değil.) Kitap Türkçe 41 baskılarda ile gitti ve etti Yunan Arnavut ve şimdi Arapçaya tercüme edilmiştir. Bu 600 sayfa çok yoğun, uzun ve neredeyse kesinlikle daha fazla bilinen oku fazladır. Davutoğlu'nun yardımcılarından biri olarak kitap tanımlamaktadır "büyüleyici." (Henri Barkey, Lehigh Üniversitesi Türkiye âlim, Davutoğlu sözlerine ekledi ", mırıldanmak jumbo" iş telaffuz "Tanrı olarak kendini düşünüyor.") "Stratejik Derinlik" ayrıntılı bağlantıları örgüleri Türkiye'nin geçmiş ve bugün arasındaki ve başka Ortadoğu, Kafkaslar, Balkanlar ve ilişkileri bulunuyor. Kitabın kaderini ele geçirmek için Türkiye için bir çağrı olarak okundu.
Ve birçok yönden, Türkiye vardır. Bu dünyanın yükselen güçlerin büyük başarı öykülerinden biridir. Küresel durgunluğun etkilerini görmezden gelenlerden, Türk ekonomisinin geçen yıl yüzde 8'den fazla büyüdü ve Türkiye'nin dünyanın 17. büyük ekonomisi haline gelmiştir. Türkiye Türk mucizesi Gape için Ortadoğu'nun "yumuşak güç" devi, pop kültürü ve ciddi fikirlerini ihraç ve bir buçuk milyon İranlı bir yıl dahil olmak üzere ziyaretçi çeken, olduğunu. Paul Salem, Carnegie Endowment ile Lübnan merkezli Ortadoğu uzmanı, son zamanlarda "aslında geleceğe işaret Ortadoğu'daki tek ülke çünkü, Türkiye'nin yüzyıl olabilir." Önerdi Giderek görünümü duymak güç Orta Doğu Arap devletlerinden ve iki Arap olmayan güçlerin, Türkiye ve İran'a doğru uzağa kayıyor. Stephen Kinzer, bir eski New York Times muhabiri, Soğuk yerine mukadder "21. yüzyılın vermeyen 'güç üçgeni'," Türkiye'yi, İran'ı ve ABD açıklar: Aslında, "İran, Türkiye ve Amerika'nın Geleceği, Reset" inABD, İsrail ve Suudi Arabistan savaş üçgeni.
Davutoğlu Türk roketiyle tırmandı. Türkiye'nin başarısı, onun statüsünü yükseltir; onun başarıları ülkesi için aynı şeyi. Dış Politika dergisi onun liderliğinde, yazılı "100 Küresel Düşünürler" kendi son listede kendisine No 7 sıralanmış "Türkiye sultan İstanbul'daki Topkapı Sarayı'nda oturdu beri eşleşti uluslararası bir rol üstlenmiştir." Davutoğlu ile yakın ilişkiler sürdürdü Erdoğan ve Cumhurbaşkanı Abdullah Gül hem de - birkaç üst düzey isimlerinden biri bunu. Onun milliyetçi vizyonunu paylaşıyoruz dünyevi, pragmatik, düşünceli diplomatlar ile yabancı ilişkiler bakanlığı üst saflarına doldurdu. Bunlar, diğer başkentlerde alarm çanları ayar yapmadan kendi çıkarlarını ilerleyen, Türkiye'nin bölgesel ve küresel emelleri dengeleme olağanüstü becerikli bir iş yapmış.
Bazen, bu doğru, Davutoğlu aslında olduğundan daha önemli rolüyle görür. O,, ima yoluyla, ortaçağ Bağdat'ın zaferlerine onları hatırlatarak araya katılmadan içine utandırma ve nihayet onları hafta birbirlerine bağırma icar ve bana 2005 sonbaharında Bağdat, Irak'ın Sünni grupların getiren harika bir anekdot anlattı Irak'ın kendisi. Bu versiyonda, bir heyecan Zalmay Halilzad, Irak'taki Amerikan büyükelçisi, sendika korusun İstanbul'a koşar. Aslında, olay ile çok tanıdık eski bir ABD yetkilisi, hiç bir atılım olmadığını söylüyor. Aslında, resmi diyor, Cumhurbaşkanı Gül Ancak, Amerikalı diplomat "Neden biz her zaman konuşmak, aynı insanlarla konuşmak için İstanbul'a tüm yol gitmek gerekir?" Diye sordu gelmesini yalvarmak için Halilzad çağrıldığında , "Gül bir iyilik olarak, o 'Tabii' dedi."
Davutoğlu'nun kendi durmadan açma anlatılarında hep bir Bağdadi gibi konuşuyor ve bir Bosnalı gibi sigara ve tüm Gordion knot çözmüş olmanızı. Her defasında bizim konuşmaları sırasında bir süre, Davutoğlu parmak kaldırsın istiyorum ve diyorum "Bu alıntı yapabilirsiniz." Bu gerçekten göz kamaştırıcı bir şey söylemek üzereydi anlamına geliyordu. Öte yandan, o, bugünün tüketicilik İskender'in Osmanlı vezirlerinden için Büyük Mezopotamya'dan çevik sıçrayan olası paralellikler ve şaşırtıcı çizim dersleri, oldukça göz kamaştırıcı.
Davutoğlu, Avrupa Birliği'ne üyelik için Türkiye'nin teklifi ulusal bir saplantı haline gelmişti ne zaman bir anda dış politika danışmanı olarak göreve başladı. Davutoğlu, Erdoğan ve Gül için, E.Ü. olmak önemli ekonomik faydalar ancak, onun Batı kulüp ait daha önemli, onay Türkiye'ye sundu. Tam üyeliğe uzaklaştırdınız geçmiş - Kıbrıs Rum Ankara bariz bir düşman hükümet tarafından temsil - Erdoğan hükümeti daha sonra Kıbrıs gibi daha az nitelikli ama ağırlıklı olarak Hıristiyan ülke olarak füme adaylığını, ilerlemek zor ekonomik ve siyasi reformlar. Büyük Avrupa ülkeleri, tüm Fransa ve Almanya'nın üstünde, Türkiye'nin AB üyeliğini engellemek için kararlı görünüyorlar Bu geçmiş Haziran, Savunma Bakanı Robert Gates, hatta "eğer sen Türkiye Doğuya hareket, olduğu düşüncesine bir şey varsa," o "Türkiye'yi tür vermek için reddederek Avrupa'da bazı itilmiş olmanın sonucu olduğunu öne Türkiye aranan Batı'ya organik bağlantı. "
Bu Davutoğlu çürütmek için ağrıları olan çok yaygın bir nakarat vardır. O sadece bir NATO toplantısı katılmıştı Brüksel, Ankara'ya bir uçuş Davutoğlu, yarısı yenmiş yemek itti ve onun arkadaşı dışişleri bakanları söylediklerini bana okudu: "Bugün güvenlik altında ortaya çıkan bir AB varsa, NATO şemsiye. Ve kim Soğuk Savaş yıllarında en çok katkıda? Hindi. Bu nedenle birileri 'Türkiye'yi kim kaybetti?' Dediğinde - Bu Türkiye'ye bir hakarettir - insanlar Türkiye'yi Doğu'ya kaydığını söyledi, çünkü böyle bir soru vardı. Neden? O bir parçası olarak Türkiye'yi görmüyor demektir çünkü 'biz.' Türkiye'nin nesne değil, tabi olduğu anlamına gelir. Biz krizin bir öğe olarak uluslararası toplumun gündeminde olmak istemiyorum. Biz krizi çözmek için uluslararası topluma olmak istiyorum. "
Küresel "biz" parçası olmak için - bu Erdoğan'ın birçok tanımı olduğunu ve Davutoğlu, emelleri. Türkler böyle derin bir hakaret olarak Avrupa ters cevap aldı nedeni budur. Gates, sonrasında, Türkiye yakında durumunu yükseltmek için çalıştı ki, önerilen ve bu doğrudur. Davutoğlu'nun büyük diplomatik başarılarından biri, böylece eski Osmanlı alanın bir bölümünü yeniden çözülmesi, Türkiye, Ürdün, Lübnan ve Suriye'yi birbirine bağlayan vizesiz bölge oluşturulması oldu. Dört ülke kendi aralarında, serbest ticaret, hem de ücretsiz geçiş doğru hareket kabul etti.Sıfır sorun politikasının bir parçası olarak, Türkiye, Yunanistan ve Suriye ile daha başarılı Kıbrıs ve Ermenistan ile birlikte uzun süredir devam eden gerginlikleri gidermek taşındı. Özerklik, Kürt taleplerinin bastırılması Türkiye'nin yıllardır Kürt direnişçileri korunaklı Irak Kürdistan, yeni hükümeti ile oran koydu. Ama Erdo¬gan hükümet Kürdistan, Amerika'nın bölgedeki en güçlü müttefiki ulaştı. Bush yönetimi ile ilişkiler Türkiye'nin Parlamentosu Güneydoğu Türkiye üzerinden Irak'a girmesine ABD kuvvetlerinin izin karşı oy 2003 yılından bu yana kayalık olmuştu. Ama şimdi tarafından ABD'nin bölgesel istikrar için bir güç olarak Türkiye'yi kullanmak için istekli oldu. Kürdistan ile yakınlaşma nedenle Washington ile ilişkilerini düzeltti ve Türkiye'nin Irak'ın işlerine önemli bir oyuncu yaptı. Türk firmaları Irak'ın genelinde, giderek, Kürdistan'da değil, aynı zamanda bir hâkim konumunu kazanmıştır. Ve Iraklı Kürt liderler isyancılara çökertti vardı. Bu diplomatik Üçlü kanıta oldu.
Ama Davutoğlu'nun vizyonu ile Türk ticaret için mahalle güvence ötesine. Onun hayvan teorilerden biri Birleşik Devletleri uzak yerlerde hassas bir enstrüman olarak Türkiye'ye ihtiyacı olduğunu. "Amerika Birleşik Devletleri," diyor, onun coşkulu bir şekilde, Davutoğlu Afro-Avrasya çağırır "uzakta insanlık anakara, ortaya çıkan insanlık tarihinin tek küresel güçtür". Amerika Ortadoğu veya Asya'da hiçbir derin tarihi ilişkisi olduğundan Amerika Birleşik Devletleri, güvenlik avantajı ve coğrafya yanı sıra tarihe açısından "süreksizlik," bir dezavantajı vardır. Davutoğlu'nun açısından, ABD herhangi bir stratejik derinliği var; Türkiye çok şey vardır. "Bu gibi bir küresel güç, böyle bir bölgesel güç mükemmel bir ortaklık var," Davutoğlu ile güzelleşmek varır. Türkiye Türkiye son Kabil'deki asker birliğinin komutanı olarak NATO görevini yenilemek kabul Irak, Pakistan ve Afganistan'da, Amerikan çıkarlarını ilerletmek için, özellikle Sünni dünyada, ilişkilerin ağını kullandı.
2007 yılında, Türkiye, Ortadoğu arabulucu olarak kendini ortaya koydu. Osmanlı Türkiye, Avrupa'nın çok anti-Semitizm ile tutuşmuş oldu Yahudiler için güvenli bir liman oldu. Ve Cumhuriyet, laik bir Türkiye Ortadoğu'da İsrail'in en güvenilir müttefiki oldu. Birçok Türk İslamcılar İsrail'i hor, fakat Erdoğan ve AK bir daha diplomatik bir çizgi benimsedi. Erdoğan, 2004 yılında İsrail'i ziyaret etti, ve 2007 yılında Türkiye Parlamentosuna hitap İsrail'in cumhurbaşkanı Şimon Peres, davet - nadir onur. Türk liderler daha sonra Suriye'ye Golan Tepeleri'nin iadesi üzerinde Suriye ile İsrail arasındaki komisyoncu görüşmelere çalıştı. Zamanda, Bush yönetiminin İran için bir proxy olarak izlendi Suriye ile ilişkilerini kestiğini; ancak İsrail Şam ile bir muhatap için istekli oldu. Rolü go-between "dışında herhangi bir aktör tarafından Türkiye'ye tahsis değildi," Davutoğlu Dış Politikasında bir makalesinde yazdı. Türkiye onun adında bir ilkesi kapsamında kendisine görev atanmış "proaktif ve önleyici barış diplomasisi. "Bu bir parçası olmanın ne demek olduğunu "biz."
Davutoğlu, 2007 yılında başkentler arasında 20 kez mekik, ve 2008 yılında ayrı otel görüşmeler beş tur için İstanbul'a iki tarafı getirdi diyor. O, ileri ve geri ikisi arasında iletileri gerçekleştirilir. İsrail Suriye Hizbullah'ı sponsor durdurmak ve İran ile arasına mesafe koymaya hazır olduğunu ikna olması gerekiyordu. Suriye İsrail çekilmeye hazırlanan hangi toprakları açıklık getirmesini istedi. Aralık sonu, Davutoğlu ve onun yardımcıları söylüyorlar tarafından, bir kelime ya da iki tek anlaşmazlık görüşmeleri doğrudan hareket iki tarafın engelledi. İsrail Başbakanı Ehud Olmert, hem erkek hem de Suriye Devlet Başkanı Beşşar Esad konuştu hangi sırasında, Erdoğan'ın evinde beş saatlik yemeği düzenledi. Davutoğlu, doğrudan görüşmeler için bir otel odasında saklıdır vardı. Müzakerelerde İsrailli bir yetkili yakın Davutoğlu eli kulağında gibi görünüyordu yüz-yüze görüşmelerini kabul ve "çok önemli bir rol, bir çok profesyonel bir rol oynadı" diyerek, bu hesabı doğruladı. Olmert kendini "adil arabulucu" Erdoğan çağırıyor olarak ve sözlerinde, bu yılın başlarında alıntı "Biz Türk arabuluculuğu ile müzakerelere ihtiyacımız var."
Ama toplantıdan sonra sadece birkaç gün için, Neler olmuş olabileceğini tüm İsrail Arap dünyasını ve aşağılayıcı inflaming ve Erdoğan çıldırtan, Gazze'ye uyguladığı Dökme Kurşun işgalini başlattı oldu. Görüşmeler çöktü.İsrailli yetkili Gazze'den gelen füzelerin Selamlamamıza "Biz cevap olacak Türkler söyledim" diyor; İsrail'in kabine işgali gün Olmert-Erdoğan yemeğinden sonra yetkili, çünkü İsrail, Türklere aldatmış değil. Yani Türkiye olaylar dizisini gördüm nasıl. It was Davutoğlu, ciddiyetle diyor "Türkiye'ye hakaret." Elbette Türk halkı olarak bunu hissettim ve Erdoğan, kamuoyunun kurnaz bir yargıç, çok iyi anladım. Türkiye, tüm sonra, bir demokrasi olduğunu ve Gazze'ye toplumsal tepki Avrupa Birliği'nden reddediflle üstüne - belki de ve "sıfır sorun" politikasının içsel bir mantık - yeni bir yöne ülkeyi gönderdi.
Afganistan, Pakistan ve Irak, İsrail ve bu konuda Türkiye'nin Balkanlar'daki çıkarları, Amerika Birleşik Devletleri ve Batı ile örtüşmektedir. Ama şans onun çalışma İran'da sona erdi. Eylül 2009, İranlılar, onlar bir nükleer silah inşa etmek isteyen olmadığını göstermek için Batı baskısı altında, eşit miktarda sivil kullanım için yeterince zenginleştirilmiş olması karşılığında yurtdışında uranyum 1.200 kilogram göndermeyi önerdi. İran'ın uranyum tutmak için herhangi bir Batı ülkesi güvenmiyordu; ama Türkiye'yi güven olabilir. İranlılar, genellikle, bickered ve durdu, üzerinde - Davutoğlu ayrıntıları üzerinde çalışmak için geri ve ileri Tahran'a uçan, eyleme fırladı.
Son zamanlarda WikiLeaks tarafından açıklanan kabloları canlı bu Washington ile üretilen gerilimleri göstermektedir. 2009 yılı Kasım ayında Ankara'da devlet Philip Gordon sekreter yardımcısı ile bir toplantıda, Davutoğlu Türk ayrıksılığının teorisini ortaya attı: "Sadece Türkiye," dedi, "İranlılar açık açık ve eleştirel konuşabilir." Davutoğlu İran olduğunu emindi Türkiye'nin yardımı ile - bir anlaşma için hazır. Kablonun yazarı olarak tanımlanan, ne "İran'ın nükleer silah. Alırsa sonuçları değerlendirilmesi", onun onu "basılı" bir besbelli şüpheci Gordon "ruhlu bir cevapta," Davutoğlu, Türkiye'nin risk farkında olduğunu vurguladı. Gordon İran'a "Ankara sert bir kamu mesajı vermek gerektiğini geri itti"; Davutoğlu, özel kadar yaptıklarını yanıtladı ve "Türkiye'nin dış politikasının bölgeye 'görme duygusu' adalet duygusu 'veriyor ve olduğunu vurguladı."
Gordon ile bu gergin mübadelenin arkasında Türkiye İran'a çok boşluk kesim oldu korkuydu. Davutoğlu, Türkiye'nin Amerika Birleşik Devletleri ve Avrupa yok İran'da çıkarları olduğu gerçeği hakkında oldukça açıktır. "Ekonomimiz büyüyor," Davutoğlu, bana "ve İran bize Asya'yı ulaşmak için sadece kara koridoru olduğunu. İran Türkiye için ikinci enerji kaynağıdır. "İran'a Yaptırımlar Türkiye'ye zarar olacaktır. Ancak Davutoğlu ayrıca, İran'ın niyetleri Türkiye'nin değerlendirmesi kendi çıkarları etkilenmez ısrar ediyor. Gordon şüpheci oldu neden görmek kolaydır. ". Dedikodu" Başbakan Erdoğan İran gibi bir bomba inşa etmek istiyor korkularını görevden aldı Ve ben konuda Davutoğlu'nun üst düzey yardımcılarından birini sorulduğunda, şöyle dedi: "Zaman varlığı için, İran'ın nükleer silah programı yok. Biz oraya gidecek olup olmadığını bilmiyorum. "
Yükselen güçlerin artan güven çarpıcı bir örneğini - Başkan Obama'nın nükleer zirve toplantısında geçen Nisan ayında, Erdoğan ve Brezilya Devlet Başkanı Luis Inacio Lula da Silva, onlar uranyum teslim İran'ı ikna etmek için ortaklaşa çalışmak Obama'dan önerdi. İdaresi yetkilileri İran'ın Türkiye ve Brezilya hoodwink denemek korkuyordu çok açıkça belirtti. Davutoğlu yine onun manik rutin devam - Dışişleri Bakanlığı yetkilileri onu Energizer Tavşanı çağırır - taviz İranlıları iterek, iyi Mayıs geri ve ileri Tahran'a uçan. Onun yedinci ve son oturumunda, o bir anlaşma ulaşmadan önce 18 saat boyunca ona çalıştı. Davutoğlu onun girişte bir brifinge davet etmek uçaktan Türk gazetecilere denilen o kadar heyecanlıydı. Ama gazeteciler hikâye yazmak için kendi ofislerine döndü zaman, onlar Amerika Birleşik Devletleri anlaşma reddetmişti kelime var.
Türkler Obama yönetimi nihayet Güvenlik Konseyi'nde İran'a sert yaptırımlar için oy Rusya'yı ve Çin'i uyarılan tam şu anda kendi diplomatik darbe duyurmuştu. Davutoğlu Amerikalılar bildiren bir adım attı asla diyor, ama Amerikalı yetkililer anlaşmanın şartları sürpriz götürdü söyledi. Türkler çoğunlukla incinmiş duygularını sakladı. Türkiye ve Brezilya yaptırımlar karara karşı oy Ama Haziran ayı başlarında, ABD ile sürtüşme kamu dışarı oynadı. Türk yetkililer istedikleri son şey Amerikan ulusal güvenlik konuda ABD meydan olduğunu söylüyorlar, ama İran Cumhurbaşkanı Mahmud Ahmedinejad, o Türkiye ve Brezilya karara karşı oy feshedilmedikçe "takas anlaşmasını" dikkate alacağını söyledi. Onlar İran veya ABD ve Batı'ya karşı devam diplomasi için oylama, onlar ısrar vardı.
Belki Türkiye sadece şimdi sadece İran ile iyi ilişkileri korumak değil, aynı zamanda Orta Doğu'daki itibarını artırmak değil şunlardır bölgesel çıkarlarını korumak, - hatta Batı'daki ayakta pahasına. Belki, tüm Davutoğlu'nun protestoları Ankara dünyayı Washington yapar veya Londra yapar şekilde görmüyor. Dış İlişkiler Konseyi toplantısında, bu yılın başlarında, Henri Barkey, İran'da yaklaşık Erdoğan veya Davutoğlu konuşurken, "yanıtı bir düğmeye basıldığında sanki olduğu görülmektedir: Sorun İran değil; Sorun İsrail ise; İsrail silahları vardır; İran. Silah yok "Ya da belki sorun herkesle sıfır problem yok olmasıdır.
İran, ne yazık ki, bunun sadece yarısı oldu. Diğer yarısı İsrail oldu. Üç hafta Gazze savaşından sonra, Erdoğan öfkeyle İsviçre'nin Davos Şimon Peres ile bir kamu oturumu dışarı yürüdü. İsrail İsrail Büyükelçisi bir aşağılama evreleme, eşit küçüklüklere ile cevap verdi. Erdoğan, uzun Hamas şampiyonu, İsrail kendi varlığına karşı bir tehdit olarak gördüğü bir grubun verdiği desteği daha vokal oldu. 2010 baharında, bir Türk yardım kuruluşunun İHH, İsrail'in Gazze ablukasını kırmak için tasarlanmış filosunu kiralamış. Davutoğlu yelken değil grubu ikna etmeye çalıştı ve daha sonra filoya organizatörü İsrail gemileri durdu eğer yapmak belli oldu, kenara açmak için, ve gerekirse Gazze dışında bir limanda kargo boşaltması istendi söylüyor. Mayıs ayı sonlarında, günlük filo ayarlamak yelken önce, üst düzey bir Türk yetkili gemilerin başlamadan onları uyarmak ve söylemek, İsraillilere denilen "şiddet meşgul etmeyin."
Tabii ki, bu şekilde işe yaramadı. Filo rotasını değiştirmek için İsrail'in taleplerini reddetti ve Mavi Marmara, kurşun gemide bir helikopter kaynaklı komando saldırı, sekiz Türk vatandaşları öldürüldü, bir Amerikalı ile, ölümcül döndü.Gazze savaşı hayata küsmüş Türk kamuoyunu vardı; Şimdi öfkeli kalabalıklar İsrail'i kınayan ve İslam sloganlar atarak, ülke genelinde toplandı. Erdoğan İsrail'e karşı raylı ve yiğitçe bir terör örgütü olduğunu inkar, Hamas'ı savundu. O ciddiyetle gibi, bir yıl önce müzakere edilmişti hangi ile o, İsrail'i açıklanan "nefret ve düşmanlığı yayan Ortadoğu'da bir iltihaplanmış kaynatın." Türkiye'nin bir özür talep etti. Bir provokasyon kışkırtılmış ve belki de Ankara, orkestra gibi filoya izlendi İsrail, reddetti. Davutoğlu başbakan gibi neredeyse inflamatuar oldu. Gün saldırısından sonra Güvenlik Konseyi'ne yaptığı açıklamada, o "Bu teröristler ve devletlerarasındaki mesafenin bulanık olmuştur insanlık, tarihinin kara bir gün" dedi.
Türkiye çakışan emelleri arasında bir seçim yapmış görünüyordu. Steven Cook, Dış İlişkiler Konseyi'nde bir Ortadoğu uzmanı, son zamanlarda koz şimdi "dolayısıyla yerli Türk siyasetinin taleplerini", Erdoğan ve partisinin, Türkiye'nin Ortadoğu'da dışarı bahis olan pozisyondan yurtiçinde yararına olduğuna inanıyoruz "yazdı vegerek ". Birleşik Devletleri ile iyi ilişkiler sürdürmek için Türkiye bu kadar hararetle Doğu'da tarafından kucakladı ediliyor çünkü gibi Batı tarafından reddedildi çok değil çünkü, diğer bir deyişle, yeni bir yöne dönüyor olabilir.
Zamanlama talihsiz bir cilvesi iki hafta yaptırımlar oylamasından önce İran ile nükleer anlaşma ve bir hafta sonra geldi filonun, Türkiye'nin şiddetli reaksiyon net etkisi, İsrail ile ilişkilerin kalmış. Ve ciddi zarar ne olursa olsun batık oldu onun Mavi Marmara olayı sonrasında "hiperbolik ve kışkırtıcı söylemlere" ABD'de ayakta, üst düzey bir yönetim yetkilisi" diyor.
Tarihi ve derece önemli, olumlu bir türk-İsrail ilişkileri ne olmuştur müdahale etti" ve yaptı Türkiye Ortadoğu'da ABD'nin 'en iyi arkadaşı düşman yanı sıra en kötü düşmanının arkadaş gibi görünüyor kamuoyunun, mahkemede gerçek zarar. Mavi Marmara olayından sonra, Thomas L. Friedman Türkiye'nin katıldığı ettiğini, belki hyperbolically, Times iddia "İsrail'e karşı Hamas-Hizbullah-İran direniş cephesine."
Sinirler son aylarda soğutmalı. ABD'li yetkililer, Türkiye ile İsrail arasında bir yakınlaşmayı teşvik etmeye çalışmışlardır. Geçen Haziran, İsrail ticaret bakanı Benyamin Ben-Eliezer, Brüksel'de sessizce onunla konuşmak için Davutoğlu'nu davet etti. Ama konuşmanın içeriği gerilimler gevşemeye karşı radikallerin muhtemelen, hemen İsrail'de sızdırıldı. Washington ile ilişkileri olumsuz kalır.Resmi yukarıda anılan dediği gibi, "Orada biz beraber yapmak istediğim o kadar çok var" "ama bizim için yapmak zor olduğunu Türkiye'ye Amerikan ve Kongre perspektif olumsuz biri ise" - şimdi, diye ekledi, bunu olduğunu.
O Türkiye'nin dışişleri bakanı oldu birkaç ay önce, Davutoğlu gelen Obama ekibi ile tanışmak Washington'u ziyaret etti. O kamaştırdı. George W. Bush, diye düşündü, Amerika'nın Sezar olmuştu; Obama, kendi Marcus Aurelius, onun filozof-kral olacak. "Türk-Amerikan ilişkilerinde bir altın çağ olacak," diye öngördü. O şekilde değil çalıştı ve Davutoğlu ancak onun büyük entelektüel ve siyasi yapı ile kavgalı yani bir aksilik işleyebilir. O ABD bir soruşturma çağrısında bulunan Birleşmiş Milletler İnsan Hakları Konseyi kararını karşı zaman o "şok" olduğunu söylüyor "insani filoya karşı İsrail güçleri tarafından çirkin saldırı." (Yönetim, böyle bir komisyon için acele gibiydi dedi yargı ve. Yerine BM genel sekreterinin tarafından toplanan bir paneli kabul) Ama Davutoğlu kendini çevrili olan profesyonellerin durumu hakkında kendilerini kandırıyor değildir. "Biz Tepesi'nden dair çokça alıyorsanız," Selim Yenel, Washington ile ilişkilerden sorumlu dışişleri bakanlığında resmi söylüyor. "Biz Yunan lobisinin ve Ermeni lobisi tarafından vurulmak için kullanılan, ancak biz Yahudi lobisi tarafından korundu. Şimdi Yahudi lobisi de bizden sonra geliyor. "
Gerçek medeniyetler tarihinin bütün derin bilgi için, Davutoğlu İsrail ve İran, ya da belki abartmış Türkiye'nin önemini hem de hakkında ABD'de duygu derinliğini oynanırsa olmasıdır. Bu postimperial büyüklenme tehlikedir. "Türkiye ile AB arasındaki bir birleşmeyi beklemek gibi konuşuyorlar," Hugh Pope, Uluslararası Kriz Grubu'nun Türk ofisinin başkanı diyor. "Onlar İsrail'den daha önemli olduğunu düşünüyorum."
Belki gerileme sadece bir Pat, dünyanın yükselen güçlerden birinin yukarı doğru yol kısa bir geri dönüşümdür. Robert Gates ve Dışişleri Bakanı Hillary Clinton ile özel görüştü ve onun Avrupalı meslektaşları ile Brüksel'de bir araya gelen uçuş ev, Davutoğlu coşkun bir ruh hali içinde oldu. O geçmişi yelkenleri doldurma rüzgarı hisseder. Türkiye, medeniyetlerin kavşak, Doğu ve Batı, Kuzey ve Güney, dünyanın geleceğine giden yolu işaret converge arazi. "Türkiye, küreselleşmenin turnusol testidir," dedi bana. Davutoğlu söylemeyi seviyor gibi, dünya "Türkiye için Başarı. Küreselleşmenin başarısı anlamına gelecektir" Türkiye'den büyük şeyler bekliyor.
James Traub dergisi için bir katkıda yazardır. Onun en son haber New York Yankees sürahi Mariano Rivera hakkında oldu.
Bu makalenin bir sürümü Sunday Magazine sayfa MM32 üzerinde Ocak 23, 2011 tarihinde baskı ortaya çıktı.
A Successful Diplomat Tries His Hand at Politics
IT might have been the candidate’s unprompted riff on the influence of a 13th-century scholar on a religious awakening in the Seljuk Empire. Or maybe it was the seemingly sincere embarrassment at seeing his picture draped on the side of a minivan. But by the time his aides began passing out “Don Quixote” and “Great Expectations” to schoolchildren barely able to read, it was clear something was different.
Foreign Minister Ahmet Davutoglu (pronounced: dah-voo-TOH-loo), cerebral and soft-spoken, is running for the first time for a seat in Turkey’s Parliament on Sunday. In an election where only the size of his party’s majority is really in question, his descent from the ivory tower to the rollicking streets of a city known for its conservatism and cuisine makes his one of the more compelling races in Turkey’s increasingly vibrant and healthy democracy.
“No problems for Konya,” joked his spokesman, Osman Sert.
It was a play on Mr. Davutoglu’s famous assertion that Turkey would strive to have “zero problems” with its neighbors. Though he has had mixed success in making that a reality, the allure of his vision brought acclaim and attention to a man who spent 15 years as a professor of international relations in Malaysia and Turkey, then emerged as an architect of Turkey’s foreign relations after becoming chief foreign policy adviser in 2002. His most famous book was “Strategic Depth.” But he also penned this title: “Alternative Paradigms: The Impact of Islamic and Western Weltanschauungs on Political Theory.”
The latter book might not translate well into campaign literature. But rarely do politicians serve as ministers here without holding a seat in Parliament, and with his Justice and Development Party on the verge of entering its second decade in power, Mr. Davutoglu was put at the top of the slate for his hometown’s 14 seats in Parliament.
On the campaign trail, Prime Minister Recep Tayyip Erdogan has an almost innate sense for the crowd, but on this recent morning Mr. Davutoglu was still searching for the common touch. He looked more like a cross between earnest schoolboy and reclusive professor, and never seemed quite ready to take off his jacket.
“Some things are difficult to adapt to,” he said, as he drove to another event as part of a promise to visit all 31 districts of Turkey’s largest province. He had 9 to go.
Ahead was a minivan with four loudspeakers, the slogan under his portrait declaring, “Let stability continue, let Konya become stronger.” On the curb, onlookers waved at his car. Engrossed in conversation, he seemed not to notice them.
“As an academic, this was not the lifestyle I had planned for myself,” he said. “Now I see myself everywhere.” He turned his head to stare out the window. “You don’t have time to read, to think, to write, to study, to contemplate and to be alone,” he added.
THE Justice and Development Party, known by its acronym here as the AK Party, has presided over a remarkable period in Turkey. The country’s profile in the region and beyond has grown markedly, with much of the credit ascribed to Mr. Davutoglu’s success as a diplomat. The party’s policies have also delivered relatively efficient government to the country’s poor, and empowered an insurgent capitalist class that mirrors the party’s conservative background. Unlike past politicians, Turkey’s current leaders reflect the people they speak for: Mr. Erdogan sold lemonade as a youth, and President Abdullah Gul’s father was a factory worker.
For a while, Mr. Davutoglu fumbled a bit as he tried to channel that populism. Campaigning, he lamented, was about “horizontal communication instead of intellectual sophistication.” He gamely chatted with admiring children, who received copies of Cervantes, Dickens and Dumas and offered him a poem in return.
But Mr. Davutoglu hit his stride at a meeting of shoemakers, their industry one of Konya’s biggest. To applause, he delivered the keynote address at a conference titled, “The Shoemaking Sector in a Globalizing World.”
“Every family in Konya has at least one shoemaker in their midst, and I am one of those families,” Mr. Davutoglu said, then showed the audience a picture of his grandfather in his shop. “Thank you for reminding me of the treasures of my forefathers.”
For a week of the campaign, Mr. Davutoglu had to travel to Istanbul for diplomatic engagements. Two days before, he had to break from politicking for a meeting in Ankara with Mustafa Abdel-Jalil, the chairman of the National Transitional Council, the rebel group that has sought to oust Col. Muammar el-Qaddafi of Libya — a leader with whom Turkey had growing ties only last year. In a quieter moment, he admitted that he had visited neighboring Syria more than 60 times over the past eight years, his hometown just 20.
BUT on this day, he stopped in to stores offering sporting goods and shoes, boutiques, restaurants and even the apartment of a woman who beckoned him from her balcony. He passed a stone mosque, embedded with turquoise, that dated from the Seljuk Empire, and offered an assessment of Sadreddin Konevi, a religious thinker buried there.
Crowds snapped his picture with cellphones. Others insisted on group photos. Some volunteered pieces of paper with their cellphone numbers and their own requests: a transfer of a teacher from eastern Anatolia to Konya, a government job for a disabled high school graduate and help for the local soccer team. All of the requests were put in a computer program, run by three staff members he had delegated to respond to the reasonable requests. Even those opposed to his party welcomed him in, offering a cup of coffee.
“If you can serve everyone who visits you, you must be doing well in business,” he told Hanife Erken, the owner of a boutique, who offered to read his fortune.
As the day dragged on, Mr. Davutoglu offered an insight that might prove relevant to an Arab world in tumult, where the foreign policies of representative governments like Egypt might prove far different than the style of predecessors who stayed obedient to the United States. “The blessing of democracy,” he called it, and what he meant was that he had spent day after day, meeting after meeting, hearing from people he helped govern.
“If your foreign policy, however sophisticated it might be, doesn’t have a ground in public opinion, then that foreign policy is not sustainable,” Mr. Davutoglu said. “This is democracy,” he added.
A version of this article appeared in print on June 11, 2011, on page A7 of the New York edition with the headline: A Successful Diplomat Tries His Hand at Politics.
Başarılı Bir Diplomat Siyaset elini çalışır
BT Selçuklu Devleti'nde dini uyanış bir 13. yüzyıl alimi etkisi üzerinde adayın istemli riff olabilir. Ya da belki bir minivan tarafında bol dökümlü onun resmini görünce de görünüşte samimi utanç oldu. Ama onun yardımcıları okumak için zar zor okul için "Don Kişot" ve "Büyük Umutlar" dışarı geçen başladı zaman, açıkça farklı bir şey oldu.
Dışişleri Bakanı Ahmet Davutoğlu: serebral ve yumuşak sözlü (telaffuz dah-voo-TOH-loo), Pazar günü Türkiye'nin Meclis'te bir koltuk için ilk defa çalışıyor. Partisinin çoğunluğu sadece boyutu söz gerçekten bir seçimde, onun muhafazakarlık ve mutfak için bilinen bir şehir alem sokaklara fildişi kuleden onun iniş Türkiye'nin giderek canlı ve sağlıklı demokraside daha zorlayıcı yarışlardan onun birini yapar .
"Konya için sorun yok," onun sözcüsü Osman Sert ile şaka.
Türkiye'nin komşularıyla "sıfır sorun" olması için gayret edeceğini Sayın Davutoğlu'nun ünlü iddiasına bir oyun oldu. O bir gerçeklik olduğunu yaparken karışık başarı elde etti rağmen, onun vizyonunun cazibesini daha sonra, Malezya ve Türkiye'de uluslararası ilişkiler profesörü olarak 15 yıl geçirmiş bir adam beğeni ve dikkat getirdi olduktan sonra Türkiye'nin dış ilişkilerinde bir mimar olarak ortaya ". Stratejik Derinlik" 2002 en ünlü kitabında dış politika baş danışmanı oldu Ama o da bu başlığı kaleme aldı: "Alternatif Paradigmalar:. Siyaset Teorisi İslam ve Batı Weltanschauungs of Etkisi"
İkincisi kitap kampanyası literatürde iyi tercüme olmayabilir. Ancak nadiren politikacılar iktidarda ikinci on yılına giriyoruz eşiğinde Parlamentosu'nda bir koltuk tutmadan buraya bakanlar olarak hizmet, ve onun Adalet ve Kalkınma Partisi ile ilgisi, Sayın Davutoğlu'nun da Malatya 14 koltuk için kayrak üst konuldu Parlamento.
Kampanya izi, Başbakan Recep Tayyip Erdoğan kalabalık neredeyse doğuştan gelen duygusu var, ama bu son sabah Sayın Davutoğlu hala ortak bir dokunuş arıyordu. O daha ciddi talebesiyle ve münzevi profesör arasında bir haç gibi görünüyordu, ve ceketini çıkarmak için oldukça hazır görünüyordu.
O Türkiye'nin en büyük ili 31 ilçe ziyaret etmek için bir sözün parçası olarak başka bir olaya sürdü "Bazı şeyler adapte etmek zordur," dedi,. Gitmesi 9 vardı.
Ahead dört hoparlörler, ilan onun portre altında sloganı ile bir minivan "Konya güçlü hale izin, istikrarın devam edelim." Kaldırımın üzerinde idi, izleyicilerden arabasına el salladı. Konuşma dalmış, onları fark değil gibiydi.
"Bir akademisyen olarak, bu kendim için planlanan vardı yaşam tarzı değildi," dedi. "Şimdi kendimi her yerde görüyorum." O pencereden dışarı bakmak için başını çevirdi. "Sen düşünmek ve yalnız olmak, çalışmaya, yazmaya, düşünmeye, okumaya vaktim yok," diye ekledi.
AK Parti olarak burada onun kısaltması ile bilinen Adalet ve Kalkınma Partisi, Türkiye'de olağanüstü bir dönem başkanlık etti. Ötesinde ülkenin bölgede profili ve bir diplomat olarak Sayın Davutoğlu'nun başarısı atfedilen çok kredi ile, belirgin büyüdü.Partinin politikaları da ülkenin yoksul nispeten verimli hükümeti teslim ve partinin muhafazakar arka planını yansıtan bir isyancı kapitalist sınıfı güçlenmiş var. Geçmiş politikacıların aksine, Türkiye'nin mevcut liderler için konuşmak insanları yansıtıyor: Sayın Erdoğan bir gençlik olarak limonata sattı ve Cumhurbaşkanı Abdullah Gül'ün babası fabrika işçisi oldu.
O popülizm kanal çalıştı bir süre, Sayın Davutoğlu'nun biraz arandı. Kampanya, o yakındı, yaklaşık oldu "yatay iletişimin yerine entelektüel gelişmişliği." O cesaretle Cervantes, Dickens ve Dumas kopyalarını aldı ve karşılığında ona bir şiir sundu hayran çocuklar ile sohbet etti.
Ama Bay Davutoğlu sanayi, ayakkabı üretimi bir toplantıda Konya en büyüklerinden biri onun adım çarptı. Alkış, o başlıklı konferansta açılış konuşması "Küreselleşen Dünyada Ayakkabıcılık Sektörü."
"Konya'da her aile kendi ortasında en az bir ayakkabıcı var, ve ben bu ailelerin biriyim," Sayın Davutoğlu daha sonra seyirciye onun dükkanında dedesinin resmini gösterdi, dedi. "Atalarımın hazineleri bana hatırlattığın için teşekkür ederim."
Kampanyanın bir hafta boyunca, Sayın Davutoğlu'nun diplomatik nişan için İstanbul'a seyahat etmek zorunda. Ile lider - İki gün önce, Mustafa Abdel-Celil, Ulusal Geçiş Konseyi'nin başkanı, Libya'nın Albay Muammer el-Kaddafi'yi devirmek için çabalıyor isyancı grup ile Ankara'da bir toplantı için politika yapmanın kırmak zorunda kaldı Türkiye, sadece geçen yıl büyüyen bağları vardı. Bir sessiz an, o, son sekiz yıldır Suriye'ye 60'dan fazla kez komşu memleketi sadece 20 ziyaret ettiğini itiraf etti.
AMA bu günde, o spor malzemeleri ve ayakkabı, butikler, restoranlar ve onun balkonundan onu çağırdı bir kadının bile daire sunan mağazalar durdu. O Selçuklu İmparatorluğu tarihli o, turkuaz ile gömülü bir taş cami, geçti, ve Sadreddin Konevi, orada gömülü dini bir düşünürün bir değerlendirmesini sundu.
Kalabalıklar cep telefonu ile yaptığı resim tersledi. Diğerleri grup fotoğrafları ısrar etti. Konya, engelli bir lise mezunu bir hükümet iş için, Doğu Anadolu'da bir öğretmen bir transfer ve yerel futbol takımı için yardım: Bazı kendi cep telefonu numaraları ve kendi istekleri ile kağıt parçalarını gönüllü oldu. Tüm istekleri o makul isteklerine yanıt delege vardı üç personeli tarafından işletilen, bir bilgisayar programı bindirildi. Hatta onun partisine karşı çıkanların bir fincan kahve sunan, onu karşıladı.
"Sizi ziyaret eden herkes hizmet edebilir varsa, iş iyi yapıyor olmalı," diye Hanife Erken, servetini okumak için sunulan bir butik, sahibi söyledi.
Günü sürükledi olarak, Sayın Davutoğlu'nun Mısır gibi temsili hükümetlerin dış politikaları ABD'ye itaat kaldı öncekilerden tarzı daha çok farklı kanıtlamak olabilir hengame, bir Arap dünyasıyla ilgili kanıtlamak olabilir bir fikir sundu. "Demokrasi nimet," diyordu, ve ne demek o yöneten yardımcı insanların işitme, görüşmenin ardından toplantı, günden güne geçirdiği oldu.
"Senin dış politika, ancak sofistike bu olabilir ise, dış politika sürdürülebilir olmadığını, daha sonra kamuoyunda bir zemin yok," Sayın Davutoğlu.
"Bu demokrasi," diye ekledi.
Bu makalenin bir sürümü başlığı ile New York baskısının sayfa A7, 11 Haziran 2011 tarihinde baskı ortaya çıktı: Başarılı Bir Diplomat Siyaset elini çalışır.
http://www.nytimes.com/2011/06/11/world/europe/11davutoglu.html?pagewanted=all&module=Search&mabReward=relbias%3As%2C{%222%22%3A%22RI%3A16%22}
Ökkeş Bölükbaşı, İstanbul – Ağustos.2014 - okkesb@gmail.com,
http://www.medyagunebakis.com/ - okkesb@turkfreezone.com,
https://www.facebook.com/okkes.bolukbasi,
Ökkeş Bölükbaşı, İstanbul – Ağustos.2014 - okkesb@gmail.com, |
